- Zagrasz ze mną wieczorem w internecie w scrablle? Mój nick: mag1234 – spytała Magda.
- Ja grywam tylko „w kółko i w krzyżyk” – odpowiedziałem ironicznie i puściłem oko.
- Pfi...mało ambitna gra – z pogardą parsknęła i uśmiechnęła się żartobliwie, mrużąc swoje szare oczy i odsłaniając delikatnie białe zęby.
- Ale za to szybka. Na długie gry nie mam teraz czasu, ale dzięki za zaproszenie, może kiedyś zajrzę. Jakby co – to będę pamiętać. – od niechcenia i trochę przez grzeczność rzuciłem, bo wiedziałem, że nigdy raczej nie zagramy. Miałem inne sprawy na głowie, a ona - wydaje mi się, że ta gra była dla niej tylko pretekstem - pewnie chciała porozmawiać. Ale o czym? O nowym ubranku dla małego Radka? O tym jak mały je i ile razy trzeba mu pieluchę zmieniać? O tym jaki jest „słodziutki” i oglądać setki ujęć fotograficznych, z czego dwa w zupełności wystarczą, bo po co kopiować tę samą pozę? Szczerze – to mnie takie sprawy raczej nie interesują, chcę być daleko poza nimi. Jestem teraz w takim wieku, że koleżanki rówieśniczki biorą śluby, zachodzą w ciążę i rodzą dzieci. Cieszę się z nimi i gratuluję im, ale ile razy można mówić i słuchać tego samego? Tego już za wiele, dla mnie to już „masówka”. Może powiecie, że sam sobie jestem winien – „bo to pewnie zazdrość”. Ale czego tu zazdrościć? To Wy możecie mi zazdrościć...Bo właśnie przede mną nowe wyzwanie, walka o to by nasycić swoje szare życie radością, chwilami, których nie zapomnę. Nie wiadomo gdy nadejdzie kres, dlatego trzeba żyć każdą chwilą, tak jakby miała być ostatnia.

- 52 złote i 76 groszy– stemplując fakturę za telefon rzekła miła kasjerka. – Zawsze jestem ok. 21, więc uderzaj śmiało. – przeliczyła pieniądze i wydała resztę.
- OK, dzięki za zaproszenie. To na razie, część! – pożegnałem sympatyczną i nieco znudzoną rolą młodej matki sympatyczną koleżankę. Dziwi mnie to, bo zazwyczaj większość z nich nie ma czasu na głupoty. Opieka nad dzieckiem to naprawdę zajęcie na więcej niż jeden etat. A ona przecież już wróciła do pracy, ale tak to teraz jest, że każdy się boi o swój stołek. Zresztą Madzia opowiadała mi jak bardzo nudziła się w domu przez te pół roku. Więc praca to jakieś wyjście z tej sytuacji.

Wyszedłem na ulicę i założyłem słuchawki. Kilka celowo wgranych na telefon piosenek przypomniało mi, że to już lato. Gdy przechodziłem obok komendy policji, po schodach zmierzała w dół bardzo interesująca szatynka, w czerwonej koszulce bez rękawów i czarnych, obcisłych dżinsach, sięgających 10 cm poza kolana. Na nogach miała buciki na szpilkach, przewiązane rzemykiem powyżej kostek. „Ale laski pracują teraz w policji” – pomyślałem, choć równie dobrze mogła zeznawać w jakiejś sprawie, lecz kilka miesięcy temu byłem na tej komendzie i widziałem, jak za szklanymi drzwiami, co rusz tuptała jakaś panienka z plikiem dokumentów pod pachą. Kilka z nich na sam widok mogło rozpalić do czerwoności kilkutysięczną armię zmarzniętych żołnierzy i to pod kołem podbiegunowym w środku syberyjskiej zimy, jakiej nawet i w Polsce nie znamy, a przecież w tym roku mrozy sięgnęły prawie 30 stopni, a śniegu napadało blisko metr.

Zasłuchany w wakacyjne rytmy, oddalając się z prędkością dźwięku od tej zimy doszedłem do skrzyżowania i nie zauważyłem nawet tego, że przechodzę przez jezdnię na czerwonym świetle. Rozpędzony tir musiał przede mną hamować... A ja wciąż jak Dyzio-Marzyciel pogrążony myślami...Lato właśnie się rozpoczęło, a ja chciałem je wreszcie wykorzystać. Tak jak trzeba, czyli uprawiając jak najwięcej sportu w terenie, aby przykurczone po zimie mięśnie doznały nowych bodźców. Przecież sztangą nie można ćwiczyć całym rok ciurkiem. (c.d.n.)