Piękno! – Kto nie nosi w sobie piękna lub choćby tęsknoty za nim? Poszukiwanie piękna cechuje prace konstruktora, kreślącego plany wielkiej inwestycji i precyzyjnych urządzeń a także rzemieślnika, wykonującego proste „dobra użytkowe”. Poszukaniem piękna żyją przede wszystkim twórcy wszelkich dziedzin: poeci, malarze, rzeźbiarze - naszych czasów i wszystkich epok.

Przeszło 2000 lat dzieli nas od „złotego wieku” starożytnej Grecji. Wieku, w którym sztuka, a zwłaszcza rzeźba osiągnęły szczyt doskonałości. Z plejady ówczesnych mistrzów dłuta wywodzi się Polyklet, twórca Doryforosa (greckie doryforos oznacza: niosący włócznię) - rzeźby do dziś uważanej za ideał budowy męskiej. Potężna postać wykuta w marmurze zachwyca pięknem i harmonią linii.

Piękno postaci i ruchu, wyczarowane ręką mistrza, pozostawił nam świat antyczny w rzeźbie Myrona „Dyskobol”.
Obydwie te rzeźby jasno dowodzą, że pod pojęciem piękna ciała męskiego rozumiano przede wszystkim siłę – bijącą z potężnej sylwetki i mocno zarysowanych, wspaniale uplastycznionych mięśni.

Piękno greckie odżyło w nieskażonej formie w epoce renesansu. Mistrzowie tej epoki także opiewali piękno męskiego ciała. Dzieło Michała Anioła „Dawid”, nad którym rzeźbiarz pracował ponad dwa lata, łączy w sobie „chrześcijańskiego bohatera z antycznym Herkulesem”, przenikliwe spojrzenie jego oczu mierzących w cel, ku któremu za chwilę zostanie rzucony kamień, stanowią twór mistrzowskiej dłoni.

W dawnej Rosji zwłaszcza od czasów Piotra Wielkiego ( połowa XVIII stulecia), zwracano szczególną uwagę na siłę i piękno ciała ludzkiego. Wyraźnym tego dowodem są dzieła sztuki i utwory literackie. Patrząc na prace Aleksandra Andrejewicza Iwanowa (1806 – 1856), Aleksandra Grigorewicza Warneka ( 1782 - 1843), Alekseja Jegorowicza Jegorowa (1776 – 1851) i Aleksandra Łaganowskiego (1812 – 1855) nie można nie zachwycać się pięknem silnych postaci z tak charakterystycznymi, spokojnie zarysowującymi się mięśniami. Wszyscy ci artyści wysoko widać cenili sprawność i piękno fizyczne, skoro przenosili je na Płotno lub zakuwali w marmur.

Rzeźbami Łaganowskiego zachwycał się Aleksander Puszkin, który wzywał młodzież do „wzmacniania sił i kształtowania sylwetki”. Piękno ciała ludzkiego propagowali zwłaszcza Antoni Czechow i Maksym Gorki. Znane ich powiedzenia:
„SIŁA JEST ZAWSZE PIĘKNA” ( M.Gorki).
„WSZYSTKO W CZŁOWIEKU POWINNO BYĆ PIĘKNE” (A. Czechow).
Czy te, choć pobieżne dane nie świadczą, że troska o piękno fizyczne człowieka nie jest czymś nowym, czymś, co przypisuje się wyłącznie kulturystyce?

Co więcej, dane te, jak i to, że na przełomie ostatniego stulecia ukazywały się w Rosji dwa pisma poświęcone ćwiczeniom siłowym („Herakles” i „”Stadion”) oraz pojawiło się kilka książek z zakresu metodyki tych ćwiczeń, każe się zastanowić, czy nie właśnie tam należy szukać początków kulturystyki, nazywanej jej wtedy gimnastyką atletyczną.

Autor: Stanisław Zakrzewski 1907 -1972, ( z „Sport dla Wszystkich”1964 r., wybrał: JW. 5 grudnia 2009 r.
(Rysunek Herkulesa z książki „Barbells + beecake” aut: Dawid Webster)
Rej.132/ Różne – 16 /01.09.2010 r.
Ostatnia aktualizacja 20.09.2010 r. Godz. 09:19