Kanada pachnąca żywicą nie budziła w latach mojego dzieciństwa i młodości większego zainteresowania gdyby nie fakt, że akompaniatorka mojego ojca, pani Lipska, wybrała się do Toronto „Batorym”, chyba ze dwa razy. To dawne dzieje; teraz do Kanady od wielu, wielu lat latamy samolotem, co nie wzbudza w podróżnikach większych emocji; jedyny kłopot tej podróży, to zatłoczony Boeing PLL LOT; mało miejsca na nogi, ciasno, obsługa niezbyt uprzejma i znudzona nieco swoją pracą, dokuczliwe turbulencje, jeszcze nad terytorium Kanady, a zwłaszcza w drodze powrotnej – z Toronto do Warszawy; wreszcie lądowanie na Okęciu i chwila radości, że jesteśmy u siebie w domu. Chyba nie ma tam, czyli do Kanady po co wracać, nawet Niagary nie chciało mi się oglądać... to zupełnie inna cywilizacja.

Nie było by po co wracać, gdyby nie kulturysta, kulturysta – amator, mój brat Alek. Ukończył matematykę na Uniwersytecie Warszawskim ze specjalnością informatyka, ożenił się z Janeczką – fizykiem ze specjalnością informatyka, również absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego, a potem mieli synka Cezarego Juliusza (od kilku lat absolwenta Uniwersytetu w Waterloo ze specjalnością informatyka), którego wywieźli jako kilkuletniego chłopczyka przed stanem wojennym do Austrii, skąd emigrowali do Kanady, do wymarzonego Toronto.

Dlatego zaznaczam, iż wywieźli, że dla małego chłopczyka to była życiowa przygoda wędrować maluchem (!) do Austrii, objadać się tam słodyczami, których wtedy w Polsce brakowało i mieć dziecięcą świadomość, że przenosi się do „raju”, z którego jest zresztą bardzo zadowolony; obecnie – jako dobrze zarabiający informatyk, już rok po ślubie z Wiktorią (Vicky) pochodzenia angielskiego, również absolwentką informatyki Uniwersytetu w Waterloo.

Cezary (dla mnie Cezar) w czasie wizyt w Warszawie kierował swe pierwsze kroki na Stare Miasto, gdzie podziwiał i przeżywał specyficzny nastrój bardzo starej dla jego kanadyjskiej wrażliwości dzielnicy Warszawy, w której jest wiecznie zakochany. Parę lat temu powiedział mi, że nie żałuje faktu „przewiezienia” go do Kanady, żałuje jedynie tego, że nie może „przewieźć” romantycznego Starego Miasta do Toronto. Ulubione warszawskie spacery Cezarego – to Łazienki, w okolicach których mieszkał prawie trzydzieści lat temu jako kilkuletni chłopczyk oraz ukochany przez mojego ojca jeszcze od lat jego przedwojennego dzieciństwa pałac i park w Wilanowie.

Moja rodzina, Kanada, Warszawa, a w tle kulturystyka to przewodni temat mojego opowiadania
Aut. Helena Cichocka listopad 2005
Rej.182. /różne – 21/2010.11.17
Ostatnia aktualizacja; 2010.11.24 godz.20:51