Szanowni użytkownicy serwisu „Jan Włodarek i Przyjaciele”. Od kilku lat usilnie poszukuję kontaktu z Jerzym Baranowskim moim trenerem z lat 60. - prekursorem, i nie tylko twórcą, łódzkiej kulturystyki.
Prosiłem redakcje miesięczników „Kulturystyka i Fitness”, „Kif sport dla wszystkich” i innych o pomoc w odnalezieniu Jurka, a one nawet nie raczyły mi odpowiedzieć. Napisałem też list do Pana Pawła Fileborna, który zbył mnie milczeniem. W tej sytuacji zwróciłem się do p. Jana i jest nadzieja, że wspólnie odszukamy Jerzego Baranowskiego.

Dzięki Jerzemu dużo osiągnąłem i chciałbym Mu o tym powiedzieć, a może i pochwalić się. Teraz uczynię to na łamach tego serwisu internetowego.
Mam 62 lata a za sobą 36 lat latania na wojskowych samolotach odrzutowych. Jestem przekonany, że nie dokonałbym tego gdybym w dzieciństwie nie spotkał na swej drodze Jerzego Baranowskiego magistra wychowania fizycznego, trenera kulturystów.

Może byłem nietypowym kulturystą, bo kulturystyka od samego początku nie była dla mnie celem, lecz drogą. Piąta klasa szkoły podstawowej (nr 100 w Łodzi), i pierwszy raz, zjawia się w niej "wuefiarz" z prawdziwego zdarzenia. Szkolny Klub Sportowy, zajęcia popołudniowe, zawody niedzielne itd. To wszystko Jerzy z żoną prowadził i organizował.

Kiedyś on zobaczył u mnie tygodnik dla harcerzy "Na przełaj", otwarty na stronie o kulturystyce. No i tak- to się zaczęło...
"Wpadnij do magazynku popołudniu" - on powiedział. Wpadłem! No i właściwie, to naprawdę wpadłem. Pamiętam jak dziś, podyktował mi pierwszy trening ogólnorozwojowy, bez obciążenia. Tylko drążek, poręcze, drabinki, ławeczki. Podczas tej rozmowy, wyrwała mi się największa tajemnica, że chcę zostać pilotem. Ja, chorowity chłopak, włóczony po sanatoriach dla dzieci chorych na serce i reumatyzm. On pierwszy człowiek, który się nie zaśmiał z tych moich marzeń. Spokojnie, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie, powiedział: -"Jeśli naprawdę bardzo chcesz... Tylko musisz wszystko temu podporządkować." Tak, podporządkowałem się gorliwie i byłem zawsze gdzieś w pobliżu Jerzego. Na początku w sali treningowej „Łódzkiego Klubu Sportowego”, na Zakątnej. Później w „Społem” na Północnej. Ćwiczyłem, ćwiczyłem i ćwiczyłem. Sztanga, sztangielki, ławeczka i rower, zgodnie z tym jak trener Jerzy przykazał.

W latach 60-tych zdobywanie miesięcznika "Sport dla Wszystkich", redagowanego przez Stanisława Zakrzewskiego, graniczyło z cudem. Gotów byłem się ożenić, nawet ze starą, kioskarką, byle mieć dostęp do tego czasopisma. A jak już udało się kupić „SdW”, to czytałem wszystko dokładnie, co w nim było.

Pierwszy sukces: przeszedłem pomyślnie badania na szybowce, więc do kulturystyki i kolarstwa, doszło jeszcze szybownictwo. Po kilku latach badania na latanie odrzutowcem w Wojskowym Instytucje Medycyny Lotniczej, w Warszawie. Przeszedłem śpiewająco i poszedłem do „Szkoły Orląt w Dęblinie, tam kontakt z Jerzym się urwał.

W szkole lotniczej można było ćwiczyć, więc każdą wolną chwilę poświęcałem na ćwiczenia siłowe. Potem była jednostka bojowa i latanie, latanie, latanie. Ćwiczeń jednak nie odpuszczałem. W tym okresie nie było jednostki lotniczej, w której nie byłoby, choćby małej salki gimnastycznej z zestawem do ćwiczeń typu: „Herkules" czy wielofunkcyjnym "Atlasem". Różnie bywało z wolnym czasem, ale minimum 2 razy w tygodniu, a częściej 3 razy byłem na siłowni. Do tego jedne studia, drugie i cały czas intensywnie latając. Szkoląc się a później szkoląc innych. Następnie Akademia Lotnicza im."Jurija Gagarina" i doktorat.

Bez systematycznych ćwiczeń kulturystycznych, mój kręgosłup, i cały organizm, niewytrzymał by 36 lat przeciążeń, wszelakich obciążeń fizycznych i psychicznych. NIE MA MOWY!!!

A dziś? Jestem emerytem. W wieku 55 lat, 31 stycznia 2002 roku - lotem pożegnalnym- zakończyłem karierę pilota wojskowego. Kulturystyka dalej mi towarzyszy. Trzy razy w tygodniu trening, od godz. 9.00 do 10.30 na mięśnie "góry" ciała i dwa razy w tygodniu, na „dół", który mecze, w godz. 19.00 - 20.00. Jestem przekonany, że i obecnie ćwiczenia są mi bardzo potrzebne, bo bez nich dosięgneła by mnie ciężka depresja emerytalna.
Ponadto regularnie rower, nordic (wszak mieszkam w Zakopanem), motor i strzelectwo sportowe. Jak mi andropauza zaczyna doskwierać, to słyszę od Żony: -”Idź już wreszcie na tę siłownię, bo wytrzymać z tobą nie można”.
A co to jest kulturystyka dla takich jak ja? Jest nie tylko sportem, ale przede wszystkim sposobem na utrzymanie kondycji i sprawności fizyczno – psychicznej. Jest stylem życia.

Patrzę na siłowni, na właścicieli tzw. trzewioczaszek i sterydowych wysypek, których po pół roku "intensywnych ćwiczeń", nie mogę poznać. Zerowy intelekt (IQ także), widocznym po ich pierwszym wypowiedzianym zdaniu. Ale widzę też młodzież, z głową przygotowujących się do dorosłego życia i mądrze zabierającą się do ćwiczeń oraz coraz więcej takich jak ja.

A nasze czasopisma kulturystyczne? 2/3 to dieta, wspomaganie i reklamy, reklamy tego, co niby dla kulturystów. W tej kulturystycznej prasie dla mnie jest tylko kilka stron, z ponad setki. Szkoda, że tak w nich mało o ludziach, którzy w młodości wybrali drogę wytężonej nauki, później pracy i jednocześnie intensywnie trenując doszli do siły i pięknej sylwetki.

Dzisiejszym młodym adeptom ćwiczeń kulturystycznych warto wskazywać, że nauka i praca i przy tym systematyczne ćwiczenia siłowe mogą im towarzyszyć przez całe życie, a że słabego można wyrosnąć na mądrego siłacza. Sam tego doświadczyłem dzięki mojemu trenerowi Jerzemu Baranowskiemu, i w tym miejscu Jemu bardzo dziękuję.
Autor: Andrzej Owczarek Maj 2008 r.

Od JWIP.PL: Otrzymaliśmy kilka informacji o Jerzym Baranowskiem, niestety każda z nich okazała się już nieaktualna. Liczylismy na jakiś konkretny sygnał z Wrocławia, gdyż w tym mieście - według informacji nadesłanej do JWIP.PL - p. Jurek podobno prowadził własną firmę, wyspecjalizowaną w naprawie sprzętu sportowego.
Szukamy dalej p. Jerzego Baranowskiegoa teraz również przypominamy o Nim notkę z książki: „Magia Ciała. Historia polskiej kulturystyki 1957 – 1994”, autor: Henryk Jasiak:
Absolwent wrocławskiego AWF (wówczas WSWF) był jednym z pionierów polskiej kulturystyki. „Zaraził” się kulturystyką ze „Sportu dla Wszystkich” i jako dynamiczny organizator działał przy powstawaniu pierwszych sekcji kulturystycznych, najpierw we Wrocławiu, a później, po studiach w Łodzi. W roku 1960, na ogólnopolskich zawodach w Sopocie zajął trzecie miejsce w kategorii seniorów do 168 cm wzrostu. W następnych latach był instruktorem, organizatorem zawodów, sędzią – jednym słowem człowiekiem do wszystkiego. Po kilku latach wrócił do Wrocławia, gdzie był instruktorem w „Sępie”oraz pracował, jako nauczyciel wf w szkole. Był na pewno jednym z najbardziej aktywnych działaczy walczących o miejsce kulturystyki w pierwszych kilkunastu latach jej istnienia w Polsce.
Rej.210 /sylwetki -24 / 2010.12.16
Ostatnia aktualizacja: 2010.12.21 godz. 08:18