Można być starym licząc 40 lat i młodym powyżej 60 roku życia. Nie mały wpływ na utrzymanie zdrowia, sprawności fizycznej i dobrego samopoczucia do późnej starości posiada rekreacyjny sport i wychowanie fizyczne. Na ciekawy ten temat już w 1958 roku napisał lekarz gdański dr E. Kądziąłkiewicz.
Artykuł „stary”, ale jednocześnie ciągle na czasie i współczesny. Wystarczy odwiedzić warszawskie kultowe siłownie („ Błyskawica”, „Herkules”, „Syrenka”), aby przekonać się, że ćwiczący tam „starsi panowie” swoim umięśnieniem i siłą imponują młodzieży. Przykładem „wiecznej młodości” – jednym z wielu - może być: Stanisław Wielgus z Gdyni, który przekroczywszy 80 rok życia, regularnie trenuje sztangą, jeździ na rolkach i rowerze. Tadeusz Kosiarski z Warszawy (82 l.) systematycznie ćwiczy imponując siłą. Fenomenem jest też atleta Daniel Pasternak, który w wieku 74 lat został kilka miesięcy temu mistrzem Szwecji weteranów w wyciskaniu sztangi leżąc.

Z pewnością ten niżej przypomniany artykuł doktora E. Kądziąłkiewicza zainteresuje nie tylko osoby starsze
J.W. Grudzień 2010 r.

Pewnego zimowego dnia wszedł do mego gabinetu emerytowany major Kuśmierewicz. Któż go nie zna na Wybrzeżu? Miły starszy pan, zawsze uśmiechnięty i pełen wigoru.
Tym razem jakiś nieswój, bez humoru.
- Co panu? –spytałem z troską Zamiast odpowiedzi wskazał na swoje prawe ramię:
- Trochę boli i nie wiem dlaczego.
- Reumatyzm? Co? – spytałem obmacując ramię.
- Bo ja wiem? Jak pan mnie dotyka, nie czuje bólu, ale w czasie pracy…, gdy wykonuje jakieś ćwiczenie… Chwycił oburącz blat biurka i stanął na nim na rękach unosząc nogi pod sufit…
- A najwyżej boli, gdy robię tak – oderwał się jedną ręką i dotykając nią bolącego ramienia stał na drugiej!
- No wie pan, - wyjąkałem zdumiony… Zdrowia i sprawności mógłby pozazdrościć niejeden z młodych. Taka tężyzna… no… no…. Major ma 63 lata i kilkuletni obóz jeniecki za sobą. Jednak dzięki stałemu uprawianiu ćwiczeń a szczególnie gimnastyki zachował sprawność, świeżość i młodość po dzień dzisiejszy. Nie tylko ten jest młody, kto ma 18 lat.

Takich ludzi jak major Kuśmidrowicz mamy na Wybrzeżu wielu. Trener Kozłowski, choć blisko 69 lat, potrafi przejechać „spacerkiem” na rowerze 160km w tempie 30 km/godz. Dr Duszyński, mimo sześćdziesiątki, kąpie się przez całą zimę w morzu. A Szelestowski, Lomowski, Zieleniewski, Sobieraj? Lekarze Duszyński i Kądziąłkiewicz? Ludzie ci posiedli tajemnicę zachowania wiecznej młodości. Tajemnicę zresztą dostępną dla każdego.
Od tysięcy lat ludzkość marzyła, aby odwlec chwilę, w której nieodwołalnie nadchodzi starość, a ciało staje się niedołężne.

Dzięki medycynie doprowadziliśmy do podniesienia przeciętnej naszego wieku. Każdy z nas ma większe szanse dożyć do 70 lat, niż nasi przodkowie sprzed pól wieku. Ale kandydatów do setki Solskiego (sławny aktor – przyp. jw.) jest mało. Bo to i zawały serca, i skleroza, i rak itp. Wszystkie te choroby dręczą nas i skracają życie. A z młodzieżą jest zgoła źle? Są wprawdzie narody takie, jak Szwedzi, Anglicy, Finowie itd., którzy dzięki powszechnie stosowanemu wychowaniu fizycznemu, odpowiedniemu trybowi życia, higieny, wyglądają młodo nawet po 50 -tym roku życia. I my moglibyśmy skromnymi środkami przedłużyć młodość, ale… Jest mate, ale. Trzeba chcieć!

Mechanizm starzenia nie jest jeszcze przez naukę w szczegółach wyjaśniony, ale ogólnie wiemy już, na czym ono polega. Gdy leniwa gospodyni dłuższy czas nie wyjmuje z pieca popiół, to ogień nie chce się palić i mało daje ciepła. Dlaczego? Bo popielnik został zatkany i utlenianie jest gorsze. Coś podobnego dzieje się w naszym organizmie. W czasie pracy mięśniowej powstaje dość dużo szkodliwych produktów przemiany materii, które odkładają się w tkankach, zatruwają organizm i utrudniają pożyteczne syntezy.

Czy usuwanie tych szkodliwych produktów jest w naszej mocy? W pewnej mierze tak. Gdybyśmy mogli, co peronie czas przemyć tkanki płynem fizjologicznym i wlać w naczynia krwionośne nową krew, tajemnica wiecznej młodości byłaby być może rozwiązana. Ale to nie jest możliwe. Natomiast można usuwać produkty spalania przy pomocy samego organizmu. A pomaga w tym ruch, masaże, słońce, woda, powietrze… i dieta! Jednym słowem, to wszystko, co mamy pod ręką. C. D. N.
Autor: Dr E. Kądziąłkiewicz, „Sport dla Wszystkich” – redagowany przez Stanisława Zakrzewskiego (1907 -1972)
Rej. 227/medycyna - 16/2010.12.27
Ostatnia aktualizacja: 2011.01.13 godz. 15:29