. Minuta dziennie dla siły, zdrowia i sprawności fizycznej. Pod takim tytułem wydał Bob Hoffman, wielki orędownik ćwiczeń siłowych, dolarową broszurkę omawiającą „najnowocześniejszą i najlepszą” metodę treningową – isometric contr action” (skurcze izometryczne). Odtąd zdaniem Hoffmana, nie będzie się tracić całych godzin na trening siłowy. Wystarczy dnienie jedna minuta, aby zyskać herkulesową siłę. Prawdziwa rewolucja w dotychczasowych poglądach na trening! Metoda godna drugiej połowy XX stulecia, wieku szybkości, atomu, lotów kosmicznych

Tyle reklama. Prawdziwie amerykańska. Jak w każdej jednak reklamie, zwłaszcza amerykańskiej, jest w niej wiele przesady. O metodzie tej już pisaliśmy. Podkreśliliśmy - nie przyjmując nie bezkrytycznie-, że izometryczne skurcze mięśni to „nic nowego: praca statyczna mięśni, znana od wielu lat i… nieraz zwalczana.

JUŻ PÓŁ WIEKU TEMU…
To nie przesada. Pięćdziesiąt lat temu jeden z najsilniejszych ludzi świata, Max Sick, zastosował w początku swojej kariery metodę „napinania” mięśni. Zastosował ją jako chłopiec, z konieczności. Wiadomo: „potrzeba jest matka wynalazków”.

„Gdy Max Sick uczęszczał jeszcze do szkoły podstawowej, do jego rodzinnego miasta przyjechał cyrk. Jedną z jego atrakcji był występ Herkulesa, w którym siłacz na specjalnej platformie unosił 25 osób. Herkules tak zaimponował chłopcu, ze postanowił pójść w jego ślady. On chuchro, słabeusz, wyśmiewany przez wszystkich. Wracając z cyrku, Max Sick wyszukał spory kamień i zabrał go ze sobą. Zaczął po kryjomu ćwiczyć, bo rodzice perswadowali mu, że tak wątły chłopiec nie powinien się męczyć. Gdy pewnego dnia rodzice zauważyli, że Max ćwiczy, kamień znalazł się za oknem. Był to wielki cios dla chłopca. Jego myśli wciąż krążyły wokół cyrku, miał przed oczami potężne mięsnie siłacza, w uszach szumiały oklaski widzów dla jego siły. Wtedy to Max Sick zaczął zastanawiać się nad tym, co robić, by zdobyć siłę. Zaczął ćwiczyć z kamieniem unosząc go w najrozmaitszy sposób. Potem wpadł na pomysł „napinania” mięśni. Po roku ćwiczeń, poprawa umięśnieniu była zdecydowana. Chłopiec odkrył nową metodę ćwiczeń”.

Z biegiem czasu max Sick przekonał się, że nie można ograniczać się tylko do tej metody i przeszedł do uprawiania ruchów dynamicznych…

44 lata później – nie wiedząc o metodzie stosowanej przez Sicka, Angelo Sieilano ćwiczył również metodą izometryczną i w trzy lata później (1921 r.) zdobył tytuł „najlepiej zbudowanego człowieka świata”. Może słyszeliście jego później przybrane i do dziś dobrze znane w świecie kulturystycznym nazwisko: Charles ATLAS.

Metody Maxa Sicka i Charlesa Atlasa znalazły wielu naśladowców. A jednak – w latach trzydziestych – przez ówczesny świat nauki i medycyny sportowej zostały zwalczone. Przeciwko skurczom statycznym wypowiedziała się przede wszystkim fizjologia ruchu, która dla sprawnego działania i rozwoju organizmu – zaleca krótkotrwałe skurcze mięsni. W czasie długotrwałego skurczu występują niekorzystne procesy w układzie krążenia. Często stosowanie takiej pracy mięśniowej – przy powstrzymywanym oddechu – prowadzi do podwyższonego ciśnienia.

Wszystko to doprowadziło trzydzieści lat temu do zaniku ćwiczeń statycznych najnowszą metodą treningową jest czymś zaskakującym.

Niezwykła wartość, tych ćwiczeń dla sportu wyczynowego też chyba stoi pod znakiem zapytania. Upajanie się wynikami i postępami poczynionymi przez kilku zawodników trwało krótko. Bo skoczek wzwyż Avant, który po kilkutygodniowym stosowaniu tej metody poprawił o kilka centymetrów swój wynik, przy dalszym przy niej trwaniu, nie tylko zatrzymał się, ale nawet cofnął w rozwoju. Podobnie miała się sprawa z rewelacyjnym vice – Mr Universum i ciężarowcem w jednej osobie Willianem F. Marchem (wychowankiem trenera Boba Hoffmana), który miał stanowić żywą propagandę metody izometrycznej i z wielu innych zawodników.

Według mego skromnego zdania metoda ta może spełnić dość poważną rolę w treningu sportowym, gdy jest stosowana przez krótki okres czasu i jako fragment zaprawy ogólnej lub specjalnej.

Wartość ćwiczeń izometrycznych podlega przede wszystkim na przykład na ręce lub stopy możemy zmusić do pracy takie warstwy mięśni lub pęczki włókien mięsnych, które przy ruchu dynamicznym są mało zaangażowane dla osiągnięcia maksymalnego wysiłku.

Nie zwracano np. dotąd uwagi na to, ażeby wzmocnić mięśnie przy takim ułożeniu nogi, jakie ma miejsce właśnie przy odbiciu do skoku wzwyż. Dzięki metodzie izometrycznej możemy przećwiczyć dokładnie te warstwy mięśni, które powinny być najbardziej aktywne przy takim ułożeniu nogi w momencie odbicia.

Bezwartościową tą metodą nie jest, więc na pewno. I odpowiednio zastosowana może oddać pewne usługi. Do sprawy tej nieraz jeszcze powrócimy.

Dziś pragniemy podać z broszury Hoffmana jednominutową osnowę lekcyjną, rzekomo wystarczającą dla ogólnego rozwoju organizmu. Podkreślam rzekomo, ponieważ brak jest ćwiczeń dla układu krążenia. Mimo to podajemy dziś pierwszą serię ćwiczeń izometrycznych, zdając sobie sprawę, z jaką niecierpliwością nasi czytelnicy na nie czekają. ( Czytelnicy JWIP.Pl zdjęcia tych ćwiczeń mogą zobaczyć na Forum w temacie „Atlas ćwiczeń- przyp. I.).

Ćwiczenia wykonuje się na specjalnym, prostym w konstrukcji aparacie. Przedstawiony jest na rysunku. Długość deski – 75 cm, szerokość 25 cm, grubość około 5 cm. Deska powinna być pokryta płytką gumową. W środek deski wkręca się hak, a na nim zaczepia się silny łańcuch, którego długość można dowolnie regulować, w zależności od osiągnięcia, jakie chcemy wykonać. Maksymalna długość łańcucha - 220 cm. Do końca łańcucha przymocuje się drążek długości około 40 cm, służący za uchwyt.

OSNOWA1.
1. Wyciskanie (drążek na wysokości brody). Przy tym, jak i w następnych ćwiczeniach, silny nacisk na drążek należy wywrzeć tylko jeden raz. Zacisk (nie szarpać) trwa około 6-8 sekund.
2. Wyciskanie ( faza średnia) drążek tuż powyżej głowy.
3. Wyciskanie w fazie prawie końcowej. Ramiona tylko nieznacznie ugięte.
4.Ciągnięcie – drążek na wysokości pasa.
5.Ciągnięcie – drążek na wysokości sutek
6.Ciągnięcie – drążek na wysokości barków.
7.„Martwy ciąg” – ciągnąc z nóg z ud i częściowo z barków.
8. „Martwy ciąg” ciągnąc z kolan, krzyż plaski.
9. „Martwy ciąg”- z nóg poniżej kolan.
W następnym numerze dalszy ciąg ćwiczeń.
Autor: Stanisław Zakrzewski (1907 – 1972)

Od JWIP.PL Powyższy artykuł ukazał się w „Sporcie dla Wszystkich” na początku lat 60. I odrazu wzbudził ogromne zainteresowanie metodą ćwiczeń izometrycznych, która była już wykorzystywana w treningu m.in. ciężarowców i lekkoatletów. W latach 80. metoda skurczów mięśni straciła popularność, stała się marginalnym elementem treningu sportowego a w kulturystyce o niej zapomniano.
Natomiast została doceniona w medycynie, gdyż jest bardzo wartościowa w pierwszych etapach rehabilitacji leczniczej chorego. Nie wymaga specjalnego sprzętu, można ją stosować praktycznie przy każdym rodzaju unieruchomienia pacjeta.
Ostatnio można już mieć nadzieję ze ćwiczenia izometryczne dzięki Mirosławowi Prandocie – wieloletniemu dobremu „duchowi” czasopisma: „Kulturystyka i Fitness”, powrócą to programów treningowych popularnych w siłowniach. On w książce pt „Kulturystyka na zdrowie i urodę. Poradnik dla początkujących” nie poleca początkującym metody izometrycznych ćwiczeń, ale szczegółowo opisuje jej zalety, wiec pewnie już wkrótce i początkujący sami przekonają się, ze ona nie dla nich. Ignacy Styczeń 2011.

Rej. 135 / trening -19/ 2011.01.14/
Ostatnia aktualizacja: 2011.01.24 Godz.: 14:58