Z CYKLU: : Stanisław Wielgus - kulturysta, który lecząc chorych czyni cuda. PRZYPOMINAMY ( przyp. jwip.pl).

Tragedia Miłosza G. zaczęła się przed dwoma laty. Po ukończeniu szkoły z uporem szukał pracy. Trafiały się różne, głównie fizyczne przy murarce, w cementowni. Po pewnym czasie ten 19 letni, doskonale wysportowany człowiek zaczął utykać na prawą nogę. Nie przejął się tym zbytnio, tym bardziej, że lekarz ortopeda ze spółdzielni stwierdził, że jest to zwykłe naciągnięcie ścięgna. Mijały miesiące, a dolegliwość nie ustępowała, a nawet zaczęła obejmować drugą nogę. Potem coś niedobrego zaczęło dziać się z kręgosłupem i każde schylenie chłopiec okupywał bólem. Wreszcie stan pogorszył się na tyle że przestał normalnie chodzić. Istniało podejrzenie , że jego choroba ma podłoże reumatologiczne, dlatego znalazł się w instytucie reumatologicznym w Warszawie.

O swoim pobycie w tym szpitalu mówił sam Miłosz: „Byłem tam prawie 3 miesiące. Zrobiono mi wszystkie możliwe badania, dostępne polskiej medycynie. Wreszcie lekarze stwierdzili że powinienem być idealnie zdrowy, a moją dolegliwość można wytłumaczyć jedynie blokadą psychiczną. Z tego też powodu wysłano do mnie lekarza psychiatrę, który na korytarzu szpitalnym dosłownie wyrwał mi obydwie „szwedki”, którymi się podpierałem, przebiegł z nimi na drugi koniec korytarza i wydał mi polecenie – Idź pan sam!- próbowałem, zrobiłem dwa kroki i przewróciłem się”.

Pobyt Miłosza w szpitalu zakończył się fiaskiem. Został wypisany na własną prośbę po tym, jak na bardzo niebezpieczne badanie – punkcje kręgosłupa. Skierowano go na oddział psychiatryczny innego warszawskiego szpitala, a w dokumentacji znalazł się m.in. zapis, że „pacjent ma okresowo normalny chód”.

Mam świadków – mówi Miłosz – że taka opinia mijała się z prawdą. Lekarze, nie mogąc poradzić sobie z moim przydatkiem, uznali za celowe leczenie psychiatryczne. Nie mogłem się na to zgodzić. Również moja rodzina była zdania, że moja choroba ma inne podłoże, a zażywanie środków psychotropowych w dużych ilościach może tylko pogorszyć sytuację.

Po tym niepowodzeniu w leczeniu szpitalnym Miłosz G. udał się do znanego doktora N., w którego dwóch klinikach w Warszawie leczy się choroby kręgosłupa z doskonałymi rezultatami. Jednak w przydatku Miłosza metody jakie zastosował dr N., okazały się nie tylko nie skuteczne, lecz wręcz szkodliwe.
Trzeba przyznać, że dr N energicznie zabrał się do Miłosza, twierdząc że musi ćwiczyć i dać z siebie wszystko. Chłopiec przychodził do kliniki codziennie prawie przez 4 miesiące. Wykonywał wszystkie ćwiczenia pod okiem rehabilitanta, zalecone przez dr. N. Swoje doświadczenia z tego okresu Miłosz przedstawia następująco; „Na początku ćwiczyłem przez tydzień i stan się pogarszał. Wówczas doktor w jakiś sposób ustawiał mnie, robiąc to siłowo. Takie ustawienie pomagało przez tydzień i znów coś się psuło. Stan mój zamiast polepszać się, stale ulegał pogorszeniu. Wreszcie, pomimo wielkiego autorytetu i sławy, jaką cieszy się dr. N. w całym kraju, zrezygnowałem z jego terapii. Ostatnia diagnoza dr. N. potwierdzona jego podpisem i pieczątką mówiła, że kalectwo Miłosza jest trwałe i właściwie nie da się już nic zrobić.

Chłopiec został skierowany do Konstancina . A tam ordynator po przeczytaniu opinii szpitala, w której mówi się o blokadzie psychicznej, wezwał rehabilitanta i wydał decyzje, by dać chłopakowi ile wlezie, w wiadoma część ciała. A zatem normalne ćwiczenia kulturystyczne na na siłowni, bez jakiejkolwiek taryfy ulgowej. Rezultat był taki, że już wkrótce Miłosz nie mógł sam dowlec się do toalety bez bólu.W tej sytuacji jak najszybciej wypisał się ze szpitala.
Minęły dalsze dwa miesiące, chłopiec poruszając się o kulach prowadził w miarę normalne życie, na ile to było możliwe. Aż do dnia zmarłych, kiedy to niefortunnie pochylił się nad grobem. Od tego dnia zaczął się trząść, z każdym dniem stan jego pogarszał się, a po trzech tygodniach nie mógł już ustać na nogach.
W takim stanie ojciec i kolega przewieźli go do Kliniki Chorób Kręgosłupa mgr. Stanisława Wielgusa.

Rozmawiamy w kawiarni hotelu „Lazurowy” w Gdyni w środę, 16 listopada. Miłosz opowiada mi o swoich doświadczeniach z medycyną. Potem wstaje i demonstruje mi swój stan po terapii mgr. Wielgusa. Normalny, młody człowiek. Nic nie wskazuje na to, że jeszcze przed 3 dniami był niepełnosprawnym i zdanym na opiekę innych. Mam dopiero 21 lat i całe życie przede mną. Czuję się jak nowo narodzony. Wczoraj w towarzystwie kolegi przeszedłem całą Świętojańską – tam i z powrotem.

Zwraca się z zapytaniem do pana Stanisława Wielgusa, co zrobił, że pacjent wnoszony do jego kliniki na II piętrze kamienicy przy ul. Wajdeloty we Wrzeszczu przez 4 mężczyzn już po pierwszym zabiegu wyszedł stamtąd na własnych nogach i w połowie klatki schodowej odstawił kule?
-Takich przypadków mam sporo , każdy jest inny. Niekiedy było jeszcze gorzej. Na przykład przewieziono do mnie człowieka, który nie chodził 13 lat, rzekomo miał przerwany rdzeń. Podobnie jak w przypadku pana Miłosza pierwsza, nie właściwa diagnoza zdecydowała o nie właściwym leczeniu, a prawdę mówiąc o jego braku. W człowieka trzeba wierzyć do końca i starać się mu pomóc, choć jednocześnie trzeba wiedzieć jak to zrobić.
- Czy ma pan jakieś swoje tajemnice, które pozwalają na tak fantastyczne wyniki, o których mówi się, że graniczą z cudem?
25 lat pracy i ciągłe pogłębianie wiedzy, a przy tym stała, ścisła współpraca z lekarzami. Bowiem bez względu na to, co byśmy mówili, istnieje wspaniała grupa lekarzy, którzy przekonali się do metod medycyny niekonwencjonalnej, w tym chiropraktyki, gdzie lekarze uzyskują dyplomy tej specjalności i pracują w szpitalach na równi z innymi specjalistami.

Przypadek Miłosza był dla mnie bardzo ciekawy. I wprawdzie lekarze pracujący w mojej klinice odradzali mi, bym się nim nie zajął, ponieważ wszystko wskazywało, że nie można mu pomóc, to jednak zdecydowałem się a efekt widać. Pracuję z całym zespołem i jak już powiedziałem we współpracy i przy konsultacji z lekarzami. Zatrudniam też specjalistów w zakresie masażu, którzy odbyli u mnie przeszkolenie. Obecny z nami pan Krzysztof Zieliński jest moim asystentem i teraz on już bezpośrednio zajmuje się panem Miłoszem, wykonując masaż leczniczy, zgodnie z moimi wskazówkami.
Po każdym takim masażu syn czuje się lepiej – dodaje ojciec Miłosza.- Uważam że władze trójmiasta powinny pomóc panu Wielgusowi w funkcjonowaniu jego kliniki. Na przykładzie mojego syna widzę, że robi on wspaniałą prace, pomaga ludziom chorym, wobec, których medycyna oficjalna jest bezradna.
Autorka Ewa Ostrowska - Echo Wybrzeża, 24.12.1994r. ( ze zbioru i za zgodą St. Wielgusa).
Rej.270/ Medycyna -23/ 2011.02.18/.
Ostatnia aktualizacja: 2011.02.26 godz. 23:43