Jestem już z Wami trochę czasu, aczkolwiek w roli obserwatora. Dzisiaj postanowiłem to zmienić więc napiszę kilka słów, które być może komuś w czymś pomogą, a innym dadzą powód do dyskusji.

Jak wiadomo, w dzisiejszych czasach nie trudno zdobyć informacje na jakikolwiek temat - do dyspozycji mamy książki, Internet a w naszym przypadku prasę kulturystyczną. Te ostatnie szczególnie przyciągają oko, dobrze zbudowanymi kulturystami, czy zgrabnymi fitnesskami umieszczonymi na okładce. Nierzadko dochodzą do tego wymyślne hasła typu „Forma na lato” czy „3 cm w bicepsie w ciągu miesiąca” .

Wielu, szczególnie młodych ludzi skusi się na zakup gazety, bo któżby nie chciał się dowiedzieć, jak powiększyć obwód ramienia o 3 cm, a do tego zaledwie w miesiąc?! Kto z ćwiczących nie chciałby przynajmniej w części wyglądać jak osoby, które widnieją na okładkach takich czasopism? Patrząc na to z innej perspektywy powinniśmy się zastanowić, czy rzeczywiście jest to dobre źródło wiedzy dla młodego człowieka rozpoczynającego treningi na siłowni lub kogoś, kto ćwiczy dopiero od niedawna? Czy opierając się wyłącznie na wiedzy ludzi, którzy określają się mianem „trenerów kulturystyki” lub „ekspertami” możemy zbudować świetnie wyglądające ciało i zrobić to w bardzo krótkim czasie?


Po przeczytaniu tego sami wyciągnijcie wnioski, choć dla wielu pewnie i tak są one oczywiste. Całość opiszę na własnym przykładzie, gdyż sam trenuję i systematycznie przeglądam prasę o tematyce sportów siłowych. Dzięki temu mogłem bardziej obiektywnie spojrzeć na tą sprawę.
Swoją przygodę z kulturystyką zacząłem około 4 lat temu. Niewiele wtedy wiedziałem na temat metodyki treningu, więc wzorowałem się na kolegach, którzy mieli za sobą kilkumiesięczny staż w ćwiczeniu. Początkowo ćwiczyłem 5 lub 6 razy w tygodniu, na zasadzie treningu obwodowego. Mimo niewielkiej wiedzy i przy nieodpowiednim treningu efekty były całkiem niezłe, powiedziałbym nawet, że bardzo dobre. Systematycznie rozwijałem zarówno siłę jak i masę mięśniową. W miarę upływu czasu, zwiększyło się moje zainteresowanie tym sportem - zacząłem szukać informacji na temat treningów, diety oraz innych informacji związanych z kulturystyką. Wiedzę czerpałem właśnie z prasy kulturystycznej, a później także z Internetu. Zaczerpnięte propozycje treningów dopasowywałem do swoich możliwości i ćwiczyłem zgodnie z ich założeniami.

Z czasem efekty treningów były coraz słabsze, aż w końcu zupełnie się zatrzymały. Próbowałem sobie z tym radzić…; zmieniałem treningi, wprowadziłem (w miarę możliwości) dietę, a mimo wszystko efekty były znikome lub żadne. Czułem, że postępy nie były adekwatne do pracy jaką wkładałem w ćwiczenia. Moje mięśnie po prostu przestały reagować na trening. Wertowałem gazety w poszukiwaniu jak radzić sobie ze stagnacją. Niestety żadne proponowane „zabiegi” nie były w stanie mi pomóc.

Widząc kolegów, którzy mieli za sobą zaledwie kilka miesięcy treningów i gabaryty jakby ćwiczyli już co najmniej dobrych kilka lat, pomyślałem że czas na sterydy, bo właśnie dzięki nim znajomi zawdzięczali swoją muskularną sylwetkę. Zawsze jednak znalazłem argumenty które się temu przeciwstawiały: w końcu poświęciłem już dość sporo czasu ćwicząc „na czysto” i szkoda byłoby to teraz zepsuć. Dochodzi do tego kwestia niszczenia sobie zdrowia no i coś jeszcze…; o ile wytrwam w treningach, za kilka lat będę mógł stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie, że to, do czego doszedłem nie jest efektem zażywania koksu, tylko pracy, którą włożyłem w ćwiczenia na siłowni.

Przeglądając galerię mistrzów kulturystyki, przypadkiem natknąłem się na zdjęcia polskich kulturystów lat 60-tych. Wpadłem w osłupienie. Zobaczyłem świetnie zbudowanych facetów, do tego dobrze wyrzeźbionych i o idealnych proporcjach. Nawet dziś nie mogliby się powstydzić swoich sylwetek a wielu obecnie trenujących na „;wspomagaczach”; mogłoby wpaść w kompleksy. Jak wiadomo, w czasach, w których trenowali tamtejsi kulturyści, nie było mowy o sterydach anabolicznych, a czytając wywiady bądź artykuły byłych mistrzów dowiadujemy się że „jedli to co było” a prawdziwy rarytas to „schabowy z kapustą kiszoną” Wszystko co osiągnęli zawdzięczają ciężkiej pracy i wieloletnim treningom.

Postanowiłem więc znaleźć kontakt do któregoś z kulturystów tamtych lat… no i udało się. Trafiłem na jednego z Mistrzów, którego poprosiłem o pomoc.
Po długiej korespondencji ułożyliśmy nowy plan treningowy i co najważniejsze odzyskałem wiarę w siebie. Jego wskazówki okazały się jednak dosyć kontrowersyjne w świetle dzisiejszych zaleceń, które znajdziemy między innymi w prasie poświęconej kulturystyce.

Treningi proponowane przez Mistrza, nie były dzielone na masę, czy rzeźbę. Słabsze grupy mięśniowe ćwiczyło się 2 do 3 razy w tygodniu, na pozostałe poświęcało się dwa treningi tygodniowo. W każdej serii należało wykonywać 12 powtórzeń i nie schodzić poniżej 8 w ostatniej. Do tego wszystkiego dochodziły superserie potrójnie łączone oraz stosunkowo krótkie przerwy między seriami.

Obecnie za podstawę treningu na rozwój masy mięśniowej uznaje się zasadę, że w każdej serii wykonujemy 6-8 powtórzeń, a podział grup mięśniowych ustalamy tak, aby każda partia ćwiczona była raz w tygodniu. W wielu artykułach czasopism kulturystycznych, czytamy iż niemożliwe jest jednoczesne robienie masy i rzeźby. Superserie pozostawia się trenującym o bardzo dużym doświadczeniu, niejednokrotnie rezerwując ten sposób ćwiczenia zawodnikom startującym w zawodach. Przetrenowaniem natomiast straszy się tak bardzo, że młody chłopak który przychodzi na siłownie, powinien z niej wyjść jak najszybciej bo jeszcze przypadkiem dopadnie go ta straszna przypadłość.

Jak widać, zaproponowany sposób ćwiczenia przez Mistrza epoki „;bezkoksowej” nie przestrzegał wielu zasad, które obecnie wpaja się każdemu młodemu, zaczynającemu treningi na siłowni. Przyznam, że sam miałem wątpliwości, jednak cóż miałem do stracenia, skoro i tak nie widziałem u siebie żadnych postępów. Postanowiłem więc zaryzykować.

Na efekty nie trzeba było długo czekać…; w końcu ruszyłem z miejsca. Poprawiła się zarówno definicja umięśnienia, jak i obwody. Po dzień dzisiejszy, już troszkę wolniej, aczkolwiek systematycznie wszystko idzie do przodu, a o to w końcu chodziło!

Nie warto więc ślepo wierzyć w porady zawarte w pismach i kierować się wyłącznie tymi zasadami. Dzięki nim, czasem zamiast wyjść na lepsze możemy skończyć na gorszym… Przykładem może być moja historia. Oczywiście nie jest to regułą, gdyż jak wiadomo, każdy organizm jest inny i inaczej reaguje na dany trening. Być może dochodzi tu również kwestia podziału treningu dla kulturystów naturalnych i tych którzy korzystają z dopingu - nie wiem. Osobiście jeszcze się z takim nie spotkałem.

Jedno jest pewne - osoby które straciły wiarę w siebie, zamiast łapać bezmyślnie po „koks”, powinny wziąć się w garść i uwierzyć, że można jeszcze wiele zrobić bez wspomagania! Wymaga to jednak czasu i dużo cierpliwości, jak również ciężkiej pracy i wielu wyrzeczeń.
Pozwolę sobie zacytować w tym miejscu słowa, które usłyszałem podczas rozmowy z Mistrzem, a które szczególnie utkwiły mi w pamięci…; „Kulturystyka to sport na całe życie”.

Ci, których jeszcze nie przekonuje to co piszę, odsyłam do galerii zawodników z lat 60-tych. Spróbujcie dojść do takiej formy jak Oni bez jakichkolwiek „wspomagaczy” przyspieszających rozwój mięśni. Na tych zdjęciach widać, że można…; czego Wam i sobie życzę. Przy okazji pragnę podziękować Panu Janowi za bezinteresowne wsparcie i porady które, bardzo mi pomogły i którym wiele zawdzięczam.
Autor: Marusz Liwowski z Piekar Śląskich, 2009 r.
Rej.327./ Porady – 40/ 2011.04.13/
Ostatnia aktualizacja: 2011.04.27 Godz.08:02