Mariusz Pencak, z Legnicy w artykule pt. „Wspomnień dawnych czar” - na przykładzie legnickiego klubu sportowego, w którym trenował jego Ojciec - skupił jak w soczewce losy polskiego sportu.

Tego typu wspomnienia, odgrywają doniosłą rolę w poznawaniu prawdziwej historii naszej kulturystyki. Ona jest prawdziwa i nie zaczyna się w okresie kolorowych miesięczników, ludzi żyjących z dystrybucji środków wspomagających, stosowania sterydów, reklam odżywek, sponsorów i ludzi „uwikłanych” w nieczyste praktyki.

Historia przedstawiona przez Mariusza jest optymistyczna, miejscami szara i smutna, ale prawdziwa. Ukazuje legnicki klub i ludzi, którzy byli pasjonatami sportu siłowego. On to przyczynił się do ich życiowych sukcesów. Zahartował ich osobowość, dziś odporną na przeciwności losu. I tą drogą podąża młody Autor, jak dotychczas kroczy wraz z życiowymi sukcesami. I aby tak dalej!

Wysoka pozycja polskiego sportu z lat siedemdziesiątych - oceniając ją bez uwarunkowań politycznych i wielkich słów oraz bez bicia w bębny górnolotnej propagandy lub negacji - ma uwiarygodniony światowy poziom w kilkudziesięciu dyscyplinach, w tym w podnoszeniu ciężarów. A w tej dyscyplinie nasi reprezentacji osiągali zadziwiające, fantastyczne wyniki na najwyższym poziomie.

Był tez sport masowy, w którym była młoda kulturystyka i tu też widać było troskę, o jak najlepszy poziom wychowania fizycznego. Państwo było biedne, więc nie udało się osiągnąć takiego postępu w dziedzinie upowszechniania kultury fizycznej, która odpowiadałaby potrzebom społecznym.

W tych „biednych” latach funkcjonował program zawierający szczegółowy plan oraz zakres i formy realizacji zadań kultury fizycznej na rzecz społeczeństwa. Ciekawostką może być ze taki program miały realizować także zakłady pracy, spółdzielnie mieszkaniowe itd. Prowadziły one działalność sportowo - rekreacyjną na rzecz pracowników i członków ich rodzin. Były również ośrodki kulturystyczne. To nie bajki jak i to, że cały sport kwalifikowany, w tym młodzieżowy i upowszechnianie rekreacyjnych form kultury fizycznej było finansowane ze środków budżetowych. Również kulturystyka czerpała z tych środków na sprzęt ,zawody, kursy, szkolenia oraz płace instruktorów.

W minionych latach przez kilkanaście lat zawodowo zajmowałem się m. in. sporządzaniem analiz finansowania naszej kultury fizycznej, w tym było rozliczeniem kosztów przygotowań naszej reprezentacji do olimpiady w Moskwie. Może kiedyś coś ciekawego napiszę, obalając mity i poglądy głoszone obecnie, że niby ówczesne władze nie stwarzały pomyślnego klimatu dla kultury fizycznej. One to przecież inspirowały instytucje, kluby, zakłady pracy, władze związkowe, samorządy do starań o systematyczną poprawę warunków i zwiększania możliwości uprawiania sportu, rekreacji ruchowej (w tym była kulturystyka) oraz turystyki. Wyniki ich starań były różne, a o ich przyczynach tu nie ma potrzeby się teraz rozwodzić.

Nawiązując do artykułu Mariusza Pencaka, który jest w dziale „HISTORIA” dodam, że początek lat 80., to okres ogromnego regresu w polskiej kulturze fizycznej. Rozpadało się wszystko: zaznając od sportu wyczynowego a kończąc na kulturze fizycznej w zakładach pracy, nie mówiąc już o sporcie szkolnym. Zaczął się okres znacznego ograniczenia uczestnictwa młodzieży w uprawianiu kultury fizycznej.

Dla pewnego obrazu realiów w czasach o których jest artykuł „WYPRAWA WSTECZ…” należałoby powiedzieć, jak wówczas było w kraju z kulturystyką. Zainteresowanych tym tematem odsyłam do publikacji dostępnych w JWIP.PL
Autor: Jan Włodarek, 13 czerwca 2008 r.
Rej. 341./ Trening – 24 / 2011.04.29/ -

Przypominam majową okładkę "Sport dla Wszyskich, z 1966 roku.
Ostatnia aktualizacja:2011.05.06. Godz. 09:03