Przedstawiam fragment z książki Henryka Jasiaka pt.: „Kulturystyka. Poradnik metodyczny”, adresowanej do instruktorów kulturystyki, jak również do tych, którzy szerzej interesują się teorią i metodyką ćwiczeń siłowych.

Autor we wstępie do książki, którą należy traktować jako podręcznik, napisał: ”Przez ćwiczenia siłowe można w stosunkowo krótkim czasie rozwinąć mięśnie, poprawić sylwetkę, stać się silnym i sprawnym. Elementy te przemawiają do wyobraźni młodzieży, która jednak często żywiołowo, bez fachowej opieki rozpoczyna ćwiczenia siłowe. Efekty tego nie zawsze bywają pozytywne. Powodem jest brak właściwej metodyki postępowania, która polega na stopniowej i wszechstronnej adaptacji organizmu do tego rodzaju wysiłku” . Do tego można dodać ze to dalej jest bardzo aktualne.. Największym jednak problemem jest plagą wspomagania treningu niedozwolonymi środkami dopingującymi rujnującymi zdrowie. Niestety ona dotyczy młodzieży; to temat na osobny artykuł

Henryk Jasiak zwraca szczególną uwagę na to, że „kulturystyka, kształtując siłę, sylwetkę i ogólną sprawność, powinna być również ważnym instrumentem oddziaływania wychowawczego na młodzież. Zadaniem instruktorów w tej dziedzinie jest, więc nie tylko czuwanie nad rozwojem fizycznym ćwiczących, ale również wychowawcze oddziaływanie na postawy młodych ludzi”.. Szczególnie teraz jest to bardzo potrzebne!
Wybrał: Ignacy Poniatowa 2007 r.

Ogólne zasady i prawa treningu. Aut. Henryk Jasiak (1936 - 2008)
Na rezultat pracy treningowej w każdej dyscyplinie sportu, a więc również w kulturystyce, składa się szereg czynników. Do podstawowych cech sportowca, które trzeba uwzględnić w procesie treningu, należą: stan zdrowia, warunki fizyczne, sprawność ogólna, cechy psychiczne, sprawność techniczna, umiejętności taktyczne, wola walki, specyficzna wytrzymałość, wiadomości o wykonywanych czynnościach, doświadczenie zawodnicze. Obok tzw. talentu te elementy decydują głównie o uzyskaniu wyniku sportowego.

Udowodniono już dawno drogą badań fizjologicznych, psychologicznych i drogą praktyki sportowej, że trening sportowy daje wtedy efekty, gdy jest procesem ciągłym, bez dłuższych przerw.
Długie przerwy powodują cofanie się nabytych zmian, szczególnie tych słabo utrwalonych. Na przykład badania przyrostów siły wykazywały, że zbyt długa przerwa w treningach powoduje spadek siły nawet do poziomu wyjściowego. Dotyczy to również pozostałych cech fizycznych i psychicznych.

Aby prowadzić racjonalny trening, należy zapewnić dwa podstawowe warunki:
1. Długość przerw wypoczynkowych powinna być tak wyważona, aby śladowe działanie następcze zachowało się do momentu rozpoczęcia następnego treningu.
2. Długość przerw wypoczynkowych powinna być dostateczna na to, aby zmęczenie spowodowane poprzednim treningiem było zlikwidowane.

Po treningu powinny pozostać tylko ślady w postaci biochemicznych i funkcjonalnych zmian w tkankach, narządach i układach - to stanowi główny cel treningu sportowego. Taki stan rzeczy można uzyskać przez stosowanie submaksymalnych i maksymalnych obciążeń treningowych lub startowych, które wywołują wyraźne zmiany w funkcjach biologicznych organizmu ludzkiego. Za najbardziej ekonomiczne uznaje się jednak obciążenie sybmaksymalne (niższe od maksymalnego)
Daje ono większą swobodę ruchów trenującego, nie stwarza niebezpieczeństwa przemęczenia, doprowadza do pożądanego w treningu zmęczenia.

Ciągłość i cykliczność stosowania bodźców treningowych powinna powodować stały wzrost wartości poziomu poszczególnych elementów, składających się na ogólną wartość sportowca. Należy przyjąć, że następny bodziec może być stosowany wtedy, gdy organizm przystosował się do poprzedniego - słabszego Dotyczy to wszystkich elementów : fizycznych, psychicznych i intelektualnych.

W treningu trzeba mieć na uwadze z jednaj strony wynik sportowy, z drugiej zaś zdrowie fizyczne i psychiczne uprawiającego sport. Natura obdarzyła organizm ludzki w mechanizmy regulujące, które chronią go przed nadmiernym wyczerpaniem. Każdy trener, instruktor, zawodnik powinien znać rodzaje zmęczenia:
1. Zmęczenie ostre - po jednorazowym, intensywnym wysiłku sportowym następują ostre i gwałtowne zmiany funkcjonalne ustroju oraz stosunkowo szybki powrót do normy.
2. Zmęczenie narządowe - odnosi do pojedynczych narządów np. zmęczenie ramion od podciągania na drążku.
3. Zmęczenie ustrojowe - po wysiłku angażujących większe grupy mięśniowe, więcej narządów.

Jest rzeczą udowodnioną, że najczęstsze kontuzje i urazy powstają głównie pod wpływem zmęczenia spowodowanego zbyt dużym obciążeniem treningowym lub startowym, po źle przeprowadzonej rozgrzewce, zbyt dużej objętości i intensywności treningu w stosunku do aktualnych możliwości organizmu. Nakładanie się nie usuniętych objawów zmęczenia powoduje przetrenowanie. Należy więc przestrzegać zasady stopniowania obciążeń i regularnego odpoczynku.
Rej.365/Trening – 44 /2011.06.05/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2011.06.29. Godz. 17:24