Autor: Aleksandr Biełow, tłumaczenie: Zanna Survila

Dwie daty zbiegły się nie przypadkowo. 20 lutego spełnia się 40 lat tiumeńskiemu atletycznemu klubowi „Ateusz” („Antey” – przyp. .J.W.). Dzisiaj jubileusz będzie obchodził jego założyciel i niezmienny prezydent, zasłużony trener Rosji Jewgienij Kołtun. Biografie: założyciela i klubu - tak bardzo są podobne, jak tylko mogą być podobne losy dwu przyjaciół, nigdy nie rozstających się na długo.

Akta osobiste:
Kołtun Jewgienij Isidorowicz. Urodzony 17 czerwca 1947 roku. Ukończył Tiumeński Uniwersytet Przemysłowy, aspiranturę Moskiewskiego Naukowo- Badawczego Instytutu Wychowania Fizycznego (НИИ). Body buildingiem (kulturystyką przyp. – J.W.) zaczął się zajmować w Omsku, w wieku 17 lat. Do tego czasu już zdobył I kategorię w ciężkiej atletyce i koszykówce.

W 1966 roku z rodziną przeniósł się do Tłumieni. W sali sportowej Uniwersytetu Przemysłowego zorganizował pierwszą grupę miłośników gimnastyki atletycznej. 20 lutego 1967 roku przy okręgowym komitecie Ogólnoradzieckiego Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieżowego (ВЛКСМ) został zarejestrowany pierwszy w Tłumieni atletyczny klub „Ateusz”.

W 1968 roku Kołtun został srebrnym medalistą Ogólnoradzieckiego Otwartego Atletycznego Turnieju w Kłajpedzie – „Bursztynowa nagroda”. W latach 1968- 69 – został zwycięzcą Pierwszego i Drugiego Ogólnorosyjskich Otwartych Turniejów, zorganizowanych w Tiumieni. Od 1969 roku jest sędzią ogólnoradzieckich i ogólnorosyjskich turniejów kulturystycznych.

W 1987 roku został wybrany na prezesa Federacji Atletyzmu Rosyjskiej Radzieckiej Federacji Republik Socjalistycznych (РСФСР). W tym też roku został członkiem Biura Komitetu Wykonawczego Federacji Atletyzmu ZSRR. Od 1990 roku – wiceprezydent Federacji Atletyzmu ZSRR, sędzia kategorii międzynarodowej Międzynarodowej Federacji Body Buildingu (ИФББ). Jest sędzią na największych turniejach międzynarodowych.

Od 1992 roku Kołtun jest sędzią najwyższej kategorii międzynarodowej. W lutym 1992 roku wybrany na pierwszego wiceprezydenta i przedstawiciela Komitetu Sędziowskiego Federacji Body Buildingu Rosji (ФББР). W 1994 roku na Międzynarodowym Kongresie Body Buildingu został wybrany na jednego z pięciu członków Komitetu Sędziowskiego. W tym samym roku na plenum Federacji Body Buildingu Rosji (ИФБP) wybrany na Sekretarza Generalnego i przedstawiciela Komitetu Sędziowskiego Federacji Body Buildingu Rosji (ИФБP).

Od 2000 roku – przedstawiciel Federacji Body Buildingu i Fitnessu obwodu tiumeńskiego i miasta Tiumieni. W 2002 roku został wybrany na członka Komitetu Sędziowskiego Europejskiej Federacji Body Buildingu i Fitnessu.

Nagrodzony srebrnym i złotym medalami Międzynarodowej Federacji Body Buildingu (ИФББ). W 1994 roku został nagrodzony Złotym Medalem Prezydenta Międzynarodowej Federacji Body Buildingu (ИФББ) Bena Weidera za wyjątkowe zasługi w rozwijaniu body builgingu w Europie i na świecie. W 1995 roku Jewgienijowi Kołtunowi został nadany tytuł Zasłużonego Trenera Rosji. W 1996 roku nagrodzony przez Komitet Wychowania Fizycznego i Turyzmu w Rosji zaszczytnym znakiem „Za zasługi w rozwoju kultury fizycznej i sporcie”. We wrześniu 1997 roku dekretem prezydenta Kołtunowi został nadany tytuł „Zasłużonego pracownika kultury fizycznej Rosji”.

Decyzją Biura Komitetu Wykonawczego Międzynarodowej Federacji Body Buildingu (ИФББ) w 1997 roku nagrodzony dyplomem honorowym Federacji Body Buildingu (ИФББ) „Za wyjątkowe wybitne zasługi w rozwoju body buildingu w Rosji, Europie i na świecie” – trzecią według znaczenia wyższą nagrodą, wręczaną osobiście przez prezydenta Międzynarodowej Federacji Body Buildingu (ИФББ) Bena Weidera. W 2003 roku nagrodzony „Honorową nagrodą im. Oscara State’a” – drugą w hierarchii nagród Międzynarodowej Federacji Body Buildingu (ИФББ).

Trener osobisty:
Jeleny Dawidowej – Mistrzyni Sportu Rosji klasy międzynarodowej, pierwszej rosyjskiej Mistrzyni Europy, Wicemistrzyni Świta, siedmiokrotnej absolutnej Mistrzyni Rosji w body buildingu.
Żanny Babuninej – Mistrzyni Sportu Rosji klasy międzynarodowej, trzykrotnej absolutnej Mistrzyni Rosji w fitnessie, Wicemistrzyni Europy, zwyciężczyni międzynarodowych turniejów.
Natalii Proskuriakowej – Zasłużonego Mistrza Sportu w body buildingu, dwukrotnej Mistrzyni Świata, absolutnej Mistrzyni Rosji.
Olgi Ogniowej – Mistrzyni Sportu Rosji klasy międzynarodowej, pięciokrotnej Mistrzyni Rosji wśród juniorek, mistrzyni Świata wśród juniorek w body buildingu.
Natalii Gurjewskich – Mistrzyni Sportu Rosji klasy międzynarodowej, pierwszej rosyjskiej Mistrzyni Świata wśród juniorek, absolutnej Mistrzyni Świata i Rosji w fitnessie.
Eliny Gook – Mistrzyni Sportu Rosji klasy międzynarodowej, dwukrotnej Mistrzyni Świata i Rosji w body fitnessie wśród juniorek.
Anny Sorokinej – Mistrzyni Sportu Rosji klasy międzynarodowej, absolutnej Mistrzyni Rosji, Wicemistrzyni Europy w body fitnessie.
Julii Uszakowej – Mistrzyni Sportu Rosji, Mistrzyni Świata w body fitnesie wśród juniorek.
Jekatieriny Bachrak – Mistrzyni Sportu Rosji, Wicemistrzyni Świata, Mistrzyni Rosji w body buildingu wśród juniorek.
Olgi Tichonowej – Mistrzyni Sportu Rosji, dwukrotnej absolutnej Mistrzyni Rosji w fitnessie wśród pań, brązowej medalistki Mistrzostw Świata i srebrnej medalistki Mistrzostw Rosji wśród juniorek.
Swietlany Jurkowej – Mistrzyni Sportu Rosji, absolutnej Mistrzyni Rosji i brązowej medalistki Mistrzostw Świata w fitnessie wśród juniorek.
Lidii Miszenko – Mistrzyni Sportu ZSRR, Wicemistrzyni ZSRR w body buildingu.

Kołtun jest organizatorem ponad trzydziestu okręgowych i ogólnorosyjskich międzynarodowych turniejów w body buildingu. Między innymi – Mistrzostw Europy wśród mężczyzn i kobiet w 1994 roku, w których uczestniczyli sportowcy z 32 krajów.

Ćwicz z żelazem
Mówimy „Ateusz” – myślimy Kołtun. Eugeniusz – twórczy człowiek, jakich mało. Takich należy szanować.

Walentin Zujew, rektor instytutu Wychowania Fizycznego Tiumeńskiego Państwowego Uniwersytetu (TГУ).
Do dziesiątej klasy Żenia Kotun zdążył uzyskać II kategorię w gimnastyce, I – w koszykówce i ciężkiej atletyce. Do sztangi zabrał się po obejrzeniu rywalizacji atletów- olimpijczyków. A tego czasu szalał za koszykówką.

Niewysoki Kołtun był, o dziwo, sprytnym rozgrywającym. Łatwo uciekał przed wysokimi rywalami. Z sektora rzutów karnych rzucał 50 piłek na 50. Kiedy jego ojca, wojskowego, przeniesiono do Tłumieni, jednym z argumentów, żeby się przenieść do innego miasta była obszerna uniwersytecka sala sportowa. Najlepsze miejsce dla ulubionej gry.

Ta gra jeszcze przez długi czas wciągała studenta. Ale dziełem życia, lubiana przez wielu gra, nastawiona na kontakt, niestety, została. Wszystko rozstrzygnęło się pewnego letniego dnia, w skąpanym w słońcu podwórzu. Żenia Kołtun podpatrzył, jak jego sąsiad, Borka Krasnopolski, leżąc na ławce ćwiczy z ciężarkami.

Takie ćwiczenia nazywały się nieznanym słowem „kulturystyka”. Metody pracy proponował zagraniczny, polski magazyn „Sport dla wszystkich”. Z gładkich stron szeroko uśmiechali się muskularni chłopcy. Żenia postanowił spróbować nowego sportu. Salą sportową stało się mieszkanie rodziców. Obciążnikami dla samodziałowej sztangi posłużyły części od gazociągu. Po dwóch latach treningu, muskularny atleta, ważący 64 kilogramy, leżąc podnosił sztangę dwa razy cięższą niż sam.

W Tiumieni Eugeniusz dostał się na studia do Uniwersytetu Przemysłowego. Po zajęciach trenował na uczelni, w kącie sali sportowej. W połowie lat 60., muskularny Kołtun, z najlepszą intencją wpadł na katedrę wykładowcy wychowania fizycznego z propozycją utworzenia na uczelni sekcji kulturystycznej.

Starczyło mu odwagi powiedzieć głośno to burżuazyjne słowo, obce rozwijającemu się ustrojowi. Termin „kulturystyka” nie pasował do wizerunku radzieckiego studenta. Ideę tę wykładowcy próbowali stłumić w zarodku. Muskularnemu chłopakowi nie zabronili trenowania. Ale tylko „atletyzm”. Nic poza tym…

Idea zaś sama dostała się na wyżyny, jak kwiat przez skorupę asfaltu. Kącik pod balkonem w sali sportowej uczelni, dokąd Kołtun przyniósł stare ciężarki i sporządził stojaki, przyciągał chłopaków, a nawet dziewczyny. Zaczęło być ciasno od chętnych stać się zgrabnymi i silnymi. Kołtun z kolegami nawet zorganizowali nabór konkursowy. Przyjmowano tych, kto leżąc mógł podnieść sztangę o wadze 70 kilogramów. Następnie wagę trzeba było podnieść do 80 … Tak powstała grupa 60 chłopaków i 30 dziewczyn. Ćwiczono w tym samym kącie sali sportowej, ale już w grupach pod kierownictwem Kołtuna.

Upartego studenta poparli rektor uniwersytetu Anatolij Kosuchin, ówczesny komsomolski przywódca Gienadij Szmal, przedstawiciel rady obwodu dobrowolnego stowarzyszenia sportowego „Burzyk” (ДСО „Буревестник”) Boris Miszatin. I 20 lutego 1967 roku stał się dniem narodzin przy komitecie obwodu Ogólnoradzieckiego Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieżowego (ВЛКСМ) atletycznego klubu „Ateusz”.

Klub „Ateusz” – to swoiste dziecko, które urodziło się na moich oczach. Spotkaliśmy się, kiedy Żenia jeszcze studiował na Uniwersytecie Przemysłowym, a ja pracowałem jako przewodniczący stowarzyszenia „Burzyk”. W tamtych czasach było niemożliwym mówić o body buildingu. Traktowano to jak narzucanie idei nieodpowiadających normom radzieckiego człowieka.

Pamiętam, jak organizowaliśmy w Tłumieni pierwsze międzynarodowe zawody w body buildingu. To było w dalekich latach 60. wtedy to przyjechali pierwsi zagraniczni sportowcy – Polacy. Po tym wezwano mnie do komitetu partii obwodu, zaczęto robić uwagi, grożono nawet wyrzuceniem z Radzieckiej Partii Komunistycznej (КПСС). Straszono mnie długo. W końcu wszystko mi się sprzykrzyło. Pewnego razu powiedziałem – Dlaczego mnie tak dręczycie, nigdy nie byłem komunistą i teraz nie jestem! Odpowiedziano mi grubiańsko – won stąd! Wyszedłem.

Żenia nie odszedł od swojego hobby, a następnie stało się ono jego zawodem. I bardzo się cieszę, że przełom w proklamowaniu sportu śród młodzieży udał się Żeni. On stał się wielkim trenerem. A klub jest sławny na cały świat.

Chciałbym jeszcze dodać, że „Ateusz” dla mnie – wcielenie wspaniałego, współczesnego menedżerstwa. Wszystko, co organizuje Kołtun – idealny przykład organizacji sportowych imprez na dużą skalę.
(2008 rok).

Pozostałe części niniejszego artykułu (II-IV) są w dziale „Sylwetki”)
W Galerii zobacz zdjęcia: E. Koltuna i jego podopieczne”.
Rej. 659./Sylwetki - 56/2012.12.01/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2012,12.01, godz.19:40