Świat infantylnieje – słyszę to tu, to tam. Nie ma już dzieciństwa oddzielonego od dojrzałości, młodości od starości. Świat zobowiązań ustępuje miejsca złudnej krainie marzeń, rozrywki, przygody. Chce się uwierzyć Cocteau, że prawdziwa młodość to przedmiot, który zdobywa się z wiekiem, a i w dojrzałym wieku można pójść jeszcze dalej, choćby za innym już duchem, co natchniony wykrzykiwał: - Nie chcę nawet słyszeć o mądrości starców, ale o ich szaleństwie.

Dziś dziadkowie biegają maraton, babcie jeżdżą na trekking na koniec świata, oboje „iPadują” lub „smartfują” i uśmiechają się lśniąco białymi zębami. Starzy? Ten przymiotnik stał się tabu nad Sekwaną, jak i wyrażenie „trzeci wiek”, które czuć domem starców. Tu obowiązuje łacińskie słowo „senior”, którym zostaje się po 45. Roku i można nim być przez połowę życia, jeśli nie zostaniemy przykuci chorobą do łóżka. Taki przynajmniej obraz wyłania się z paryskiego Salonu seniorów, na którym próbowano zmieniać tak zwaną już starość, co to czyha w ukryciu, aby okaleczyć chorobą i cierpieniem, w coś, co przypomina idylliczną wizję późnej szczęśliwości, w której ustępują głębokie zmarszczki, ciemne plamy, zwyrodnienia stawów.

- Życie zaczyna się po pięćdziesiątce, taka jest prawda, ale również prawdą jest to, że kończy się po czterdziestce. Takiego odkrycia dokonał najgłośniejszy francuski pisarz Michel Houeliebecq. Co trzeci Francuz ma więcej niż 50 lat (22 mln). Statystycznie, według dziennika Le Pariisien, jego kolejne etapy życia przebiegają następująco: 53 lata – pierwsze dziecko opuszcza dom; 55 - narodziny pierwszego wnuka; 58 – koniec aktywnego życia zawodowego; 62 – ustawowy wiek emerytalny; 63 – utrata obu rodziców; 73 – pierwszy groźny kryzys zdrowotny: 82 – czeka dom starców.

A kiedy jest on naprawdę stary? To sposób życia o tym decyduje. Jest tu dużo nierówności, bo rzeczywisty wiek nie jest ani wiekiem społecznym, ani tym bardziej wiekiem odczuwalnym. W życiu zawodowym, w fabryce czy biurze, mimo że oficjalny wiek emerytalny się wydłuża, stygmat starości pojawia się coraz wcześniej – obecnie już w 45 roku życia, chociaż rekrutujący oczywiście głośno tego nie potwierdzą. Wyjątkiem jest świat sztuki i polityki, gdzie granica starości przesuwa się nawet do dziewięćdziesiątki. Chętnie przytaczanym przykładem są kariery Jeana Paula Belmonda (80 lat), Juliene Greco (86), Charles’a Aznavoura (88). Cóż, twórcza adrenalina odmładza. Jak i władza, o czym świadczy jedna trzecia merów w wieku emerytalnym i 188 deputowanych Zgromadzenia Narodowego po sześćdziesiątce (średnia 55 lat). Alan Delon (78) mawia: - Dla aktorów i szefów państw nie ma wieku emerytalnego. A co do wieku odczuwalnego, to regułą jest,że im jesteśmy starsi, tym bardziej czujemy sie młodsi. Ra różnica między wiekiem emerytalnym a subiektywnym wzrasta z wiekiem. Jeszcze 20- 35 latkowie czują się młodsi jedynie o półtora roku, ale 50 –latkowie już o 10 -15 lat. U 65 –latków różnica ta wzrasta do 16 lat i dalej maleje, np. 80 –latkowie odmładzają się już tylko o 8 lat.

To swoisty dyktat kultu ciała i młodości, czemu przeszkadza podstępna starość. Ona nie bardzo udała się Panu Bogu, więc sami próbujemy poprawić Jego dzieło i przechytrzyć czyhające zniedołężnienie. Z pomocą przychodzi mniej lub bardziej zdolni uczniowie Mefistofelesa. Wszczepiali sędziwym gruczoły płciowe małp (niejako Vernoff) lub komórki płodu cielaka, jak w szwajcarskiej klinice Montreux. W końcu pojawił się światowej sławy uczony, francuski endokrynolog profesor Etrenne – Emile Baulieu, i odkrył DHEA – hormonalny związek wydzielany przez gruczoł nadnercza, swego czasu okrzyknięty pigułką młodości. Dziś specyfik ten jest powszechnie dostępny, ale mimo pewnych zalet nie stał się ani eliksirem młodości, ani antidotum przeciw starości.

A starość dalej zdobywa nowe terytoria. Krąży jak widmo – już po całej Europie – szykując nową rewolucję, tym razem demograficzną. We Francji na jej cele stoi 15 tys. 100 – latków, w 2050 roku będzie ich 2000 tys., a szacuje się, że na początku XXII wieku poło obecnych dzieci przekroczy próg 100 lat. Zdaniem profesora Baulieu połowa z nich będzie dotknięta demencja, zwyrodnieniem mózgu i układu nerwowego. Słynny uczony – ojciec nie tylko DHEA, ale i pigułki wczesnoporonnej – mimo swych 86 lat każdego ranka mierzy się z tym problemem w swoim paryskim laboratorium. Pracuje nad nowym hormonami, które mają odpowiadać zarówno za obawy starzenia się, jak i utratę pamięci. Ma nadzieję, że skoro utrata pamięci związana z wiekiem bywa odwracalna, to być może uda się też odwrócić niektóre procesy starzenia, bez ingerencji owych wysłanikow rodem z piekła Mefistofelesa.

I tak ścigamy się z ta wieczną młodością. Wielki znawca, mistrz Gombrowicz, przekonywał, że nie można jej oddzielić od niedojrzałości. A człowiek – jak pisał - nie tylko niedojrzałości ulega, on ją pożąda. W ten sposób kochamy. W ten sposób też sobie żyjemy, trochę na serio, trochę na niby, mocno przy tym infantylniejąc. Dobrze, że Dzień Dziecka tuż-tuż.
Autor: Leszek Turkiewicz, Paryż

JWIP.PL. Uprawiający ćwiczenia siłowe są przekonani, że wiara w kult ciała i systematyczne pobudzanie mięśni ćwiczeniami znacznie opóźnia u nich rozwijającą się posępną starość i zniedołężnienie umysłu. Na ten temat już ponad 50 lat temu pisał Stanisław Zakrzewski - ojciec polskiej kulturystyki: - Można być starym – licząc 40 lat i młodym w 60 roku życia wieku, zaś dr E. Kądziałkiewicz na łamach „Sportu dla Wszystkich” dawał medyczne recepty na opóźnianie starości. Trzeba ćwiczyć ciało i umysł!
- Wszyscy niestety żyjemy pod presją kalendarza. Zdzierając jego kartki stwierdzamy, że dziś jesteśmy starsi, niż byliśmy wczoraj. Ze smutkiem w sercu poddajemy się losowi i rezygnujemy z walki o sprawne ciało.. Trudno. Tak już musi być… {…} Nieprawda! Walczyć trzeba do ostatka. Na ostro. Nie poddawać się. Nie ulegać panice. Nonsens zmarszczki, nonsens siwe włosy. Najważniejsze samopoczucie! I tężyzna.

Ci, którzy wówczas zaczynali ćwiczyć, dziś leciwi panowie, ale o dobrej sprawności fizycznej i zdrowym wyglądzie mogą potwierdzić, że systematyczny trening odpowiedni do ich możliwości działa cuda i to bez stosowania popularnych obecnie w środowisku młodzieży „wzmacniających” preparatów, m. in. farmaceutycznych, np. anabolicznych.

Można więc przyjąć, że uprawiający ćwiczenia fizyczne jak artyści czy politycy łatwo przesuwają granicę swojej starości nawet do dziewiędziesiątego roku życia.
Nie jest tajemnicą, że pasjonaci kulturystyki, którzy w latach 80 – tych, zachwycili się środkami dopingującym i spożywali je uzupełniając legalnymi „wzmaczniaczami”, mają obecnie różne kłopoty że zdrowiem i „pędzą” do starości.

Podziękowanie
Pragniemy podziękować Panu Leszkowi Turkiewiczowi, z Paryża za udostępnienie nam swojego bardzo interesującego artykułu, który wcześniej ukazał się w tygodniku „Angora” (2 czerwiec 2012).
(J.W. lipiec 2013)
Rej.728/ RÓŻNE – 100/ 2013.07.02/JWIP.PL
Aktualizacja 2013.10.21, godz. 21:08