HISTORIA SPORTU, artykuł z 1934 roku!

Część czwarta. Dokończenie
Dalej – prawdziwy sportowiec hartuje się w walce rycerskiej. Nie jest rycerskiem umyślne uszkodzenie przeciwnika, jak to u nas niestety bardzo często przyjęto stosować w piłce nożnej, a już wcale nie rycerskim, lecz dowodem złego wychowania jest rozpoczynanie sprzeczek z sędziami lub przeciwnikami na boisku. Nie jest objawem dobrego wychowania sportowego dążyć w drodze protestów do zmiany przypadkowej przegranej. Sportowiec ma zawsze otwartą drogę do udowodnienia swojej słuszność i wyższości. Jego wyniki – produkt pracy – są stałe nie zaś przypadkowe. Wychowanek dobrego klubu nigdy nie wycofa się z walki, a zawodów dlatego, że nie ma szans na wejście do finału lub na zajęcie czołowego miejsca, na zdobycie nagrody. Staje on do zawodów dla walki samej, dla sprawdzenia swych sił, dla przekonania się o poczynionym postępie, a nie dla poklasku tłumów lub żetonów. Prawdziwy sportowiec musi umieć nie tylko wygrywać, ale i przegrywać. Jeśli przegrał, porażki swej nie będzie usprawiedliwiał różnymi wykrętami, lecz szukać będzie jej powodów w samym sobie, w złym sposobie treningu itd. Porażka jest dla niego bodźcem do tego większej pracy nad sobą.

Rekordzista, czy mistrz, żeby zasłużyć na wielkie miano spoty owca uszanuje przeciwnika słabego – wszystko jedno czy to będzie student czy robotnik, gdyż w sporcie nie odróżnia się żadnych warstw, wszyscy bowiem są kolegami – i chętnie służyć będzie mu radami, wskazówkami, ażeby ułatwić uzyskanie wyników coraz lepszych. Również i sportowcy – choćby najwięksi rywale – będą zawsze ze sobą współzawodniczyć, będą przyjaciółmi. Na tem polu jest dużo nas do zrobienia.

Prawdziwy sportowiec będzie również na rzecz idei ponosi pewne ofiary. Przede wszystkim, każdą wolną chwilę poświęci pracy organizacyjnej. Przyjąwszy na siebie mandat wykazuje się intensywną pracą. Nie krytykuje bezmyślnie, lecz stara się pracą konkretną, rzeczywistą o ile możliwości błędy naprawić.

Dalej, za zaoszczędzony grosz kupuje ekwipunek sportowy, utrzymuje go w dobrym stanie i co najważniejsze wnosi regularnie – o ile tylko może – swoją składkę członkowską do klubu. Jeżeli nie jest w stanie płacić klub zwalnia go że składki, ale za uprzednim wnioskiem. Dotyczy to sportowca tak początkującego jak i zawodnika daleko zaawansowanego, chociażby mistrza Polski.

Mówiąc o wzorowym sportowcu nie mogę nie poruszyć sprawy spełniania tak ważnego obowiązku obywatelskiego jakim jest przygotowanie się do obrony Państwa. Prawdziwy sportowiec zda sobie sprawę z ważności i kolejności pracy na tem polu. Przecież znajdujemy się w niekorzystnym położeniu politycznym między dwoma militarystycznymi mocarstwami bez dogodnych granic naturalnych. Sportowiec zatem chętnie pracować będzie i zaprawiać się we władaniu bronią i w służbie polowej – w organizacjach p. w. (przysposobienia wojskowego – przyp. jw.) – i nie uchyli się od obowiązku odbycia służby wojskowej.

Chcąc czerpać korzyści dla wychowania obywatelskiego, sportowego w miarę możliwości poświęci się turystyce. Bezpośrednie zetknięcie się z krajem, jego kulturą, bogactwami naturalnymi, z pomnikami historycznymi, będzie podstawą racjonalnego stanowiska obywatela do Państwa. Odbywając wycieczki pieszo, rowerem, czy kajakiem starać się będzie poznać całą Polskę wzdłuż i wszerz. W wędrówce swej może najlepiej zrozumie dzieje narodu, zrozumie kierunek pracy państwowej i pojmie, jak wielką wartość ma para rąk roboczych.

Dobry sportowiec będzie przywiązany do barw swego klubu. Dumny będzie noszonego znaczka klubowego. Nie pojmuję tego jak mogą niektórzy członkowie klubu w miejscach nieodpowiednich demonstacyjnie nosić odznakę sportową nie rzadko w stanie nietrzeźwym, lub wędrować z jednego klubu do drugiego.

Zagadnienia wzorowego sportowca nie zostały wyczerpane, jeżeli nie poruszyłbym sprawy higieny i szanowania cudzej własności. Sportowiec przestrzegać będzie wszelkich zasad higieny. Pielęgnowanie ciała oraz czyste i schludne ubranie codzienne i strój sportowy musi być jednym z przykazań sportowca. Wreszcie sportowiec nie niszczy, lecz dba jak najbardziej o oddane mu do dyspozycji urządzenia, przybory sportowe itd. Trzeba mi nadmienić jeszcze o jednej sprawie. Wzorowy sportowiec nie przestanie uprawiać ćwiczeń z chwilą, kiedy coraz więcej czasu zajmują mu zajęcia zawodowe lub własne ognisko domowe, nie zaniedbuje zaprawy sportowej nawet i wówczas, kiedy z całą świadomością zdaje sobie sprawę, że okres szczytowych jego wyników i dobrej formy minął już bezpowrotnie i to dawno, bardzo dawno…

Ponieważ jednak że względu na wiek nie może ćwiczyć z dużo sprawniejszą młodzieżą, potworzyć winny się przy organizacjach sekcji starszych, którzy i młodszym służyć będą niejednymi wskazówkami, niejedną światłą radą. Poza tem – obecnie już starszy – niegdyś doskonały sportowiec występować winien w roli członka zarządu lub sędziego w zawodach, którego szczególnie zawodnicy będą respektować i odnosić się do nich z wielkim uznaniem.

Jak z powyższego wynika, aby być prawdziwym sportowcem, trzeba usilnie nad sobą pracować. W obecnych czasach na miano sportowca to zasłuży bardzo mało rekordzistów, którzy uzyskanych wyników zbyt zarozumiali, a niekiedy przewraca im się nawet w głowie pod wpływem sławy, oklasków tłumu. Przyznać jednak muszę, że są rekordziści, którzy na miano prawdziwych sporowców w zupełności zasługują. Rzetelnie zasługujący na to miano będą również osoby zupełnie z rubryk sportowych nieznane, ale cicho dążące do doskonałości tak fizycznej jak i duchowej. Ci pracują nad ciałem swoim w duch odznak sportowych, w kierunku wszechstronności – i zdobywają je w sposób uczciwy. Zyskując prawo noszenia kilku odznak, nie chełpią się tem, nie okazuję tego nazewnątrz, zadawalając się noszeniem jednej odznaki. Samo zdobycie choćby wszystkich odznak sportowych nawet w sposób rzetelny nie sprawia jeszcze do szczytnego tytułu sportowca, jeżeli nie haruje się w walce. Jeżeli intelektualnie stoi się na niskim poziomie, jeżeli posiada się slaby charakter, jeżeli jednym słowem nie jest się prawdziwym człowiekiem, pełnowartościowym obywatelem.

Dla Polskiego sportowca myślą przewodnią są zawsze hasła wychowawcze ogłoszone przez komisję edukacji narodowej przed przeszło półtora wiekiem: „kształcić się, aby nam dobrze było i by z nami dobrze było”. O takich sportowców dopominają się wszyscy, którym leży na sercu dobro kraju własnego i całej ludzkości.
Autor: Stanisław Zakrzewski, grudzień 1934 r.

(Oryginalna pisownia z 1934 r. Pogrubiony tekst przez jw. Źródło podane w artykule wprowadzającym pt: ”Pamięć o Stanisławie Zakrzewskim”).
Rej.793./Historia70/2014.05.19/JWIP.PL
Aktualizacja 2014.06.10, godz.23:15