Ktoś, kiedyś powiedział, że życie zaczyna się po czterdziestce. To znane powiedzonko zostało wkrótce przez bardziej realistycznych dowcipnisiów skorygowane i ja osobiście skłaniam się raczej ku tej właśnie wersji, że życie zaczyna się po czterdziestce. Bo to już i reumatyzmy jakoś jakoś łupią i brzusio, panie tego przybiera nader zaokrąglone kształty. A w ogóle to przez te czterdzieści lat człowiek nabiera niemałej wprawy w unikaniu ponadplanowego wysiłku fizycznego, bo ten planowy jest już i tak niemały. I zaczyna sie ociążałość, mięśnie wiotczeją itd. Wzdycha wtedy człowiek tęsknie: „Ech! Gdzie nasza sława junacka, gdzie te lata młode?

Rzeczywiście, gdzie te lata młode? – A może – gdzie te stare?

Przecież można być starym mając lat trzydzieści i młodym tańcząc na swoim piędziesięcioleciu. Więc może to nie tylko sprawa ilości przeżytych wiosen, a raczej wigoru, ochoty do życia, sprawności fizycznej? Chyba właśnie w tym sęk.
Spotkałem przed paru dniami przyjaciela, szkolnego kolegę. Szybko zdziadział, obrósł tłuszczem, zgarbił się, zatracił sprężystość ruchów,, stał się apatyczny i oklapnięty. to przy ostatnim spotkaniu nie wierzyłem własnym oczom – ten człowiek odmłodniał, po prostu odrodził się:
- Józek – zawołałem – Co się z Tobą stało? Przecież co najmniej ubyło Ci z dziesięć lat!
- Serio? Spytał skromnie z miną człowieka, który wdział po raz pierwszy nowe szykowne ubranie i ukradkiem wyłapuje chciwie taksujące go spojrzenia.
No, naprawdę zapewniłem go szczerze.
- Bo wiesz – ciągnął – byłem miesiąc na wczasach. No i jakoś sobie człowiek przypomniał, że ostatecznie było się kiedyś młodym. Troszeczkę popływałem, pograłem w tenisa, połaziłem po górach, trochę potańczyłem… hm, hm… I wiesz, przekonałem się, że gdyby tak w Warszawie przeznaczyć choć pól godzinki, czy godzinkę dziennie na taką sportowo – fizyczną terapię, to by się człowiek inaczej czuł. A tak, to te życie nas zgubi. Zgubi! – powiadam Ci…

Długo nie mogłem zapomnieć mego odmłodzonego nagle Józka. Czy rzeczywiście – rozmyślałem – tylko raz do roku, na urlopie, można walczyć z brzemieniem… hm… średnich lat? Jeśliby się człowiek uparł, to i przez cały rok można sobie te parę godzin tygodniowo na jakieś wygibasy wykroić, choć nie jest się, jak wiadomo królem. Trzeba tylko trochę silnej woli… Powyższe sobie i innym pod rozwagę zalecam. Aby się nam się zacinało.
Aut. Henryk Hubert („SdW” 1959 r., tytuł oryginalny: “Pod rozwagę”)
Rej.802./RÓŹNE - 115 /2014.07. 23 /JWI.PL
Aktualizacja 2014.09.23, godz.09:00