Pytania ,,po co?” i „jak?” postawione mi na stronie JWIP.PL przez Jana Włodarka są mi bliskie, ponieważ często spotykam się z nimi w swojej pracy na uczelni oraz w codziennym życiu. Jednak w odniesieniu do kulturystyki odpowiedź na nie jest złożona. Wynika to, moim zdaniem, z faktu, że motywacja do uprawiania sportu, czy tylko rekreacyjnych ćwiczeń, zmienia się wraz z wiekiem i przeważnie wprost proporcjonalnie od niego zależy.

Pewnie każdy z nas zaczynając ćwiczyć marzył, aby dzięki nimi stać się silnym i sprawnym fizycznie. W moim przypadku znaczącym impulsem był film, w którym aktor włoskiego pochodzenia ćwicząc ciało bez sprzętu nabywał niezwykłej muskulatury, siły i odporności na ciosy. Dawno temu postanowiłem robić tak samo. Wydawało się to dziecinnie proste, gdyż: drzew dookoła było sporo, zdobycie liny do wspinania się nie przedstawiało większych trudności i zamiast chodzić po mleko normalnie, zacząłem biegać z bańką drogą okrężną.

Po pewnym czasie zacząłem rozumieć, że coś w tym filmie było nie tak. Ćwiczyłem wytrwale, a mięśnie ledwo się zarysowały, choć byłem silniejszy, szybszy i bardziej wytrzymały. Byłem tym rozczarowany, a potem, gdy w innym filmie zobaczyłem, jak ten sam aktor rozwala gołymi rękami CAŁY posterunek policji, a znany kulturysta morduje gumowe potwory, to wrócił mi zapał do ćwiczeń i marzenie o szybkim wytrenowaniu sylwetki gladiatora; niestety realizacja tego zamiaru była bardzo powolna. Zrozumiałem, że szybko się nie da i NIE MA DROGI NA SKRÓTY.

Chcę przez to powiedzieć, że to moje odkrycie w kulturystyce nauczyło mnie CIERPLIWOŚCI w realizacji wyznaczonych celów. Zaowocowało to w późniejszej pracy zawodowej. Potrafię POWOLI i SOLIDNIE poznawać warsztat badawczy i uczyć się od starszych, bardziej doświadczonych.

W momencie, gdy moje ciało zaczęło nabierać mięśni, siły i sprawności, byłem już na tyle dojrzały, by z dużym SCEPTYCYZMEM odnosić się do tzw. ekspertów głównie internetowych, którzy obiecują coś szybko i łatwo, oraz do ich nowoczesnych i niby najlepszych metod treningowych. Ten sceptycyzm przeniesiony do zawodowego życia każe mi również wątpić w rewolucyjne i fundamentalne zmiany w jakiejkolwiek dziedzinie, co jest bardzo pożądaną cechą w mojej pracy.

Zamiłowanie do ćwiczeń pozwoliło mi także na poznanie i przyjaźń z bardzo ciekawymi ludźmi, którzy na pewnych etapach życia byli i wciąż są wzorami do naśladowania. Gdy miałem niecałe 30 lat poznałem Grzesia Grzeszczaka, prężnego i potężnego przedsiębiorcę ze Szprotawy. Pokazał mi, że facet niezależnie od nawału obowiązków ZAWSZE MOŻE wykroić czas na trening, który powoduje, że niezależnie od wieku trenujący dysponuje siłą, wytrzymałością i sylwetką niczym tytan. Dodam, że Grzesiek, ćwiczy nadal i jest w fantastycznej formie.

Mam również przyjaciela, pracownika naukowego wrocławskiej ASP Jacka Żurka. Facet jest koło 40-tki i bez żadnych prochów-anabolików dysponuje sylwetką, na widok której ,,Dawid’’ we Florencji zieleniałby z zazdrości, gdyby nie był z marmuru. CZYLI MOŻNA NATURALNIE. Obaj wciąż motywują mnie do ćwiczeń i nowych wyzwań; Jacek namówił mnie ostatnio do wystąpienia w letnich zawodach kajakowych na Odrze.

Nie mogę nie wspomnieć o znajomych wirtualnych, których poznałem dzięki kulturystyce, to również niezwykłe osoby, choć nie mam zaszczytu znać ich osobiście: Pan Jan Włodarek, który ZUPEŁNIE BEZINTERESOWNIE dzieli się swoją ogromną wiedzą i doświadczeniem i Paweł Piotrowski, który dysponuje niezwykłą umiejętnością: potrafi pisać o problemie sportowym równocześnie ANALITYCZNIE I Z PASJĄ. To bardzo rzadka umiejętność, bardzo przydatna wykładowcy akademickiemu.

Po co ćwiczysz? Kiedyś pewnie po to, by spowodować hipertrofię mięśni szkieletowych, teraz wyłącznie dla przyjemności - znany mechanizm związany z wyrzutem serotoniny i endorfin, które powodują radość życia, nieustanny apetyt na nie i to, że człowiek jest wciąż MŁODY DUCHEM. Przy okazji naturalna kulturystyka zapewnia też właściwe ciśnienie i odpowiednie stężenie cukru we krwi, jak również kondycję do pływania, biegania, boksowania i szermierki itd. Nie ukrywam, że miłe są również skutki uboczne ćwiczeń: miło jest odbiegać od stereotypu brzuchatego pana po 40-tce, jeść to, na co ma się ochotę, miło jest potrafić wejść na wysokie drzewo podczas zwiedzania zaprzyjaźnionego wydziału, miło jest, gdy na nudnym spotkaniu noworocznym zacznie się wyciskać 32 kg odważnik ku osłupieniu żaków i powagi profesorskiej.

Ponadto baaaaaaaaaaardzo komfortowa jest świadomość, że można stanąć w obronie bezbronnego np. staruszka i skutecznie usadzić agresora nie tylko słowem, ale i lewym hakiem pod prawy łuk żebrowy na wątrobę.

To, jak ćwiczę i czemu to służy, jest zgodne z przesłaniami Stanisława Zakrzewskiego twórcy Polskiej Szkoły Kulturystyki zawartymi w jego książkach i licznych artykułach. Choć one stare, to jednak ciągle aktualne i bardzo wartościowe dla tych, którzy chcą być naturalnymi kulturystami. W moim przypadku to one wywarły pozytywny wpływ na kształtowanie osobowości, sprawności fizycznej i zdrowie.

Mam ogromną satysfakcję, że wyniki sportowe uzyskałem bez wspomagania organizmu środkami farmaceutycznymi popularnymi w środowisku ćwiczących siłowo.
Autor Piotr Sławuta, Wrocław

JWIP.PL.PL Autor jest doktorem habilitowanym uprawiającym dla siebie rekreacyjnie kilka dyscyplin sportowych. Jego wszechstronność fizyczna może być wzorem dla młodzieży. Właśnie im polecamy również inne artykuły z zakresy kultury fizycznej Pana Piotra Sławuty znajdujące się na JWIP.PL. Warto zaznaczyć, że autor jest wielkim miłośnikiem przyrody, a kotów w szczególności – sam posiada trzy urocze mruczki.

Prezentowany artykuł jest niezwykle inspirujący dla środowiska naukowego, w którym jest coraz więcej entuzjastów ćwiczeń siłowych, ponieważ akcentuje związek kultury fizycznej z efektywną pracą umysłową co nawiązuje bezpośrednio do antycznej zasady kalokagathia. (J.W.)
Rej.861/Trening -91/2016.06.02/JWIP.PL
Aktualizacja 2016.10.30, godz.23:30