Autor: Aleksander Biełow, tłumaczenie: Zanna Survila

CIĄG DALSZY

SZCZEGÓLNIE chciałbym wyróżnić wieloletnią, bo od 1994 roku i do dziś, realną ciągła charytatywną pomoc klubowi ze strony spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „Surgutgazprom” (generalny dyrektor Jurij Ważenin) i szczere zrozumienie problemów klubu przez naszego wieloletniego przyjaciela głównego inżyniera „Surgutgazprom” Igora Aleksiejewicza Iwanowa.

Oczywiście wiele firm i spółek przez długie lata pomagało i do dziś pomaga klubowi w organizowaniu turniejów. Wszystkich nie w sposób wymienić. Jednak chciałbym podziękować koncernowi „NIKKA” (generalny dyrektor Aleksandr Juffa) otwartej spółce akcyjnej (OAO) „NIPI KBS” (generalny dyrektor Andrzej Borisow), grupę spółek „Złota góra” (generalny dyrektor, wychowanek klubu Gienadij Lewin), „BIG- Mag elektronikę” (zastępca dyrektora Igor Kołobow), firmę „Krasko” (dyrektor Aleksie Zwiezdin), firmę „Solion” (dyrektor Jewgienij Dołgich), „Rosyjską spółkę” (dyrektor Andrzej Maksimow), firmę „Tiumieńgazkomplekt” (dyrektor Aleksandr Soroki), firmę „Mozel- Tłumień” (dyrektor Dmitrij Owieszkow)

Przez wiele lat opiekuje się klubem gubernator obwodu Władimir Jakuszew, którzy, gdziekolwiek pracuje – jako wicedyrektor obwodu, burmistrz miasta Tiumieni, zawsze idzie nam na rękę cokolwiek robimy dlatego, że sam będąc oddanym sportowcem, głęboko rozumie wszystkie problemy.

Władimir Władimirowicz był przedstawicielem Komitetu Organizacyjnego Międzynarodowego Turnieju „Grand Pri Obwodu Tiumeńskiego – 2002”, „Otwartych Mistrzostw Rosji i Wschodniej Europy w body buildingu, fitnessie i body fitnessie - 2004”, a póżniej kierował przygotowaniami do Mistrzostw Europy wśród juniorów i weteranów, które odbyły się 14- 19 czerwca 2007 roku w Tłumieni. Ogromną, ciągła pomoc okazuje klubowi wicegubernator Aleksandr Moor, wiemy też o wielkiej pomocy zastępcy gubernatora Natalii Szewczik. Na przeciągu wielu lat pomaga nam Siergiej Iwanowicz Smietaniuk, zastępca burmistrza miasta Siergiej Aleksandrowicz Kabanow.

Od dawna podtrzymuje pracę klubu przewodniczący obwodu tiumeńskiej Dumy Siergiej Korepanow i przewodniczący Izby Liczebnej obwodu tiumieńdkiego, nasz wieloletni wielki przyjaciel Siergiej Szeriegow. Kłaniam się im nisko….

- Czego było więcej w postanowieniu pokazać swoje dziewczyny na poziomie zawodów Rosji – nadziei na sukces czy trzeźwego obrachunku, podbudowanego poziomem zawodniczek? I kiedy to było?

- Po raz pierwszy moje dziewczyny występowały razem ze mną na Otwartym Ogólnosyberyjskim Konkursie w gimnastyce atletycznej. W 1969 roku do nas przyjechała zagraniczna delegacja sportowców z Polski. Grupa prezentowała się jako wielobój.
Poważne występy moich zawodniczek rozpoczęły się w1988 roku na Ogólnoradzieckim Turnieju w Kownie, następnie w Leningradzie. Naszą Tanię Jamową uznano „Za najpiekniejszą zawodniczkę Rosji” .Wtedy rozpoczęła swoje występy Lida Miszenko (Wicemistrzyni ZSRR 1991 roku i Mistrzyni Sportu ZSRR), na turnieju „Grand Pri Tiumień – 89” zajaśniała gwiazda Leny Dawidowej. Zawsze powołuję się na trzeźwe trenerskie obliczenia, bazujące na poziomie przygotowania moich zawodniczek. Nie pozwalam na uczestnictwo w turnieju zawodniczkom, którego do tego nie są jeszcze dobrze przygotowane.

- Gdy dziewczęta przychodzą do sali trener ma przed osoba nowe wezwania. Jednak wcześniej czy później one opuszczają sport. Czym zajmują się w normalnym życiu, Pan o tym wie?-
Oczywiście. Wiem o wszystkich. Niektóre zawodniczki pozostają w sporcie. Na przykład, Lena Dawidowa – trener, menadżer. Żanna Babanina kontynuuje działalność w medycynie. Jest lekarką. Dziecięcym dermatologiem. Natasza Guriewskich – menadżer centrum fitnessu „Junisport” Ira Chudziakowi na razie nie uczestniczy w zawodach. Ukończyła uniwersytet, robi aspiranturę, pracuje w sali treningowej. Natasza Proskuriakowa – dyrektor wykonawczy fitness- klubu „Junisport”. D czasu do czasu pomaga mi na „przeglądach” zawodniczek, podpowiada im (takie doświadczenie!). Na turniejach ona pełni funkcję drugiego trenera. Dziewczęta lubią ją. Może ze wszystkich dziewcząt według charakteru jest mi bliska bardziej. Widzę w niej swoje odbicie. Jest motorkiem! Myślę, że w perspektywie…, kiedy nie będę już mógł się poruszać, właśnie ona zostanie kierownikiem klubu „Ateusz”. Ona będzie potrafiła.

- Czego potrzeba, żeby znany klub posiadał własną salę?

- Oto i jest najtrudniejsze dla nas pytanie. Rzeczywiście, do tej pory tak znany klub jak „Ateusz”, gdzie przygotowano 6 Mistrzów Sportu klasy międzynarodowej i 1 Zasłużonego Mistrza Sportu, tym się jeszcze nie może pochwalic ŻADEN klub naszej Federacji body Buildindu i fitnessu Rosji, klub, który w sumie jest najbardziej dostępny w mieście, NIE MA WŁASNEJ sali. Ma się rozumieć, że w ówczesnych ekonomicznych warunkach, nie jest to tak łatwe do rozwiązania. Ale czyżby klub „Ateusz” dzięki swojej pomyślnej pracy w ciągu 40 lat nadal nie zasługuje na własną normalną salę treningową chociażby z czynnymi przebieralniami i prysznicami? Nie prosimy o budowanie drogiego kompleksu sportowego. Nasz prezydent Władimir Putin jeszcze w 2003 roku, podczas wystąpienia na Radzie Prezydenckiej w rozwoju sportu powiedział: „Potrzebujemy dostępnych dla obywateli sal, na nam proponują drogie lub BARDZO drogie kluby fitnessu – centra”…Przecież cała masa nastolatków i młodzieży, rodziców z dziećmi, i nawet babć i dziadków, z wnukami, która ćwiczy u nas, nie BĘDZIE MOGŁA sobie pozwolić płacić ani za drogie karty klubowe w tych centrach fitnessu, ani za indywidualne treningi.

Mam nadzieję, że zarząd miasta i obwodu znajda możliwość odszukać dla „Ateusza”, który już dawno stał się najlepszą reklamą dla Tłumieni i obwodu, odpowiednią salę.

- Jaka powinna być, ta sala, „biały pałac” marzeń?

- Nie potrzebuję elitarnego pałacu dla body buildingu. (Następnie Kołtun zaczyna mówić dokładnie wymawiając dźwięki. Tak mówią o tym, co boli). Wystarczy, żeby to była obszerna, jasna sala treningowa z dobra wentylacją i mniejsza sala dla aerobiku, duże przebieralnie i prysznice. Moim zadaniem – pomóc ludziom zbudować ciało, dać im zdrowie i możliwości uwierzenia w siebie.

Do nas przecież przychodzą różni ludzie. W różnym wieku, z różnych warstw społecznych. Tu wszyscy stają się równymi. W elitarnych salach tak nie jest. U nas zasada demokracji przestrzegana jest bezdyskusyjnie. Wynikła kiedyś sama z siebie. Podobny przypadek widziałem podczas wizyty u swojego przyjaciela w Niemczech, W Sztutgatcie. Wszedł jakiś staruszek, może 70- letni. Dobrze zbudowany. Zapisał, kiedy przyszedł. U nich takie zasady. Poćwiczył dobrze. Wyszedł. Mój przyjaciel pyta mnie, czy wiem, kto to. Skąd mógłbym wiedzieć… Okazało się, że ten człowiek należy do rady dyrektorów koncernu Mercedes- Benz. Milioner. Ot, tak. Bez pompy i wywyższania się.

- Co czeka w przyszłości?

- Dopóki są siły, wszystko jest przyszłością. Praca trenera. Nowe zawodniczki, jeszcze nieznane. Praca dla dobra federacji. Chciałbym, żeby rzeczywistością stał się program budowy sal sportowych, o którym niedawno na zebraniu Gosdumy mówił Wiaczesław Fietisow. Nie wiadomo, być może i my coś na tym zyskamy…

Astalavista, Terminator…
„To, czym się teraz zajmuję, i czym planuję się zajmować w ciągu najbliższych 50- u lat, określił klub „Ateusz” i konkretnie Jewgienij Sidorowicz Kołtun. Wybrałam własną drogę życiową, a po skończeniu kariery sportowej, zostałam w tej dziedzinie sportu. Obecnie pracuję jako organizator, trener. Z czasów sportowych pozostało dążenie do osiągnięcia postawionego przed sobą celu. Określenie tego celu i dążenie do jego urzyczywistnienia.”
Natalia Proskuriakowa, dyrektor wykonawczy centrum fitness „Junisport”

Przed kilkoma dniami Jewgienij Sidorowicz przysłał mi meila, pełnego ledwo wstrzymywanego smutku. W nim opowiedział, jak przed 16 laty, będąc w Ameryce, zobaczył uosobienie własnego marzenia. Mnóstwo wygodnych, nieskomplikowanych w konstrukcji kompleksów sportowych z obszernymi salami treningowymi, salami dla aerobiku, salkami dla dzieci. A najboleśniejsze jest to, – że dziś koszty rocznego abonamentu do ćwiczenia w najznakomitszych salach Ameryki, gdzie ćwiczyły gwiazdy body biuldingu, pawie równe są kwocie za treningi w rosyjskim centrum fitnessu.

Gubernator Kalifornii, multimilioner Arnold Schwarzenegger, zbudowawszy imperium własnego imienia, stał się sławny i wzbogacił się. Idol milionów, gwiazdor i polityk, zdobył uznanie i wyróżnienie w obcym państwie.

Jego krewny, trener- żebrak Jewgienij Kołtun podarował światu tuzin Mistrzyń, państwu – tysiące pięknych i mocnych ludzi. Na ścieżce trenerskiej on dopiął wszystkich możliwych tytułów, jakie tylko istnieją w body buildingu. Trzymał w rękach góry złota – medali, zdobytych przez jego zawodniczki. Wieloletnia sława żyje razem z nim w starym, dwupokojowym mieszkaniu. Uparty i niepowstrzymany, jeżeli chodzi o pracę, w świecie on staroświecko niewidoczny. I on nigdy niczego dla siebie nie prosi. Przecież sala, o której do tej pory marzy gwiazdor naszego sportu, potrzeba jest nie Kołtunowi. Ona będzie służyć miastu, obwodowi. Za przykładem „Ateusza” ostatnio nawet we wsiach zaczęły się pojawiać sale treningowe. Teraz poćwiczyć ze sztangą może niemalże każdy chłopak mieszkający w dobrze rozwijającej się wsi.

Znając Kołtuna, należy wierzyć, że mimo wszystko w mieście pojawi się kompleks sportowy, z wielkim szyldem „Atletyczny klub „Ateusz””. A na ścianach nowej sali wśród mnóstwa zdjęć na pewno znajdzie się miejsce też dla pewnego zdjęcia, choć nie najlepszego.

To, czarno- białe zdjęcie, i teraz wisi w wynajmowanym kompleksie sportowym. Na nim siwy, żylasty starzec, ze złożonymi jak do modlitwy dłońmi, patrzy uważnym i mądrym wzrokiem. W dolnym rogu napis po angielsku: „Jewgienij! Pozostawaj młody!”

Temu starcowi osiemdziesiąt lat. On regularnie trenuje podnosząc ciężary. Jego imię jest sławne na cały świat. Ben Weider, prezydent Międzynarodowej Federacji Body Buildingu. To on przed kilkoma dziesiątkami lat zostawił dla atletów swój autograf, który pociągnął za sobą falę represji przeciwko Kołtunowi i jego żelaznemu sportowi.

Zostać młodym… Inaczej nie można. Jeśli nie zbaczać z drogi, to po czterdziestu latach możliwe jest stanąć na szczycie dowolnego Olimpu. Ale obok zawsze wyrośnie nowy szczyt. I trzeba będzie zrobić jeszcze jeden krok. ( Luty 2008 r.).
KONIEC
Rej.662./Sylwetki -59/2012.12.02/JWIP.PL
Aktualizacja: 2012.12.02, godz. 20:35