Rozmowa o Danielu Olbrychskim

Wspomnienie o Danielu Olbrychskim z dawnych lat. Fragment rozmowy weteranów kulturystyki w styczniową noc.

Jan Włodarek (mistrz Polski w kulturystyce): - Czytałem ostatnio kilka wywiadów udzielonych przez Daniela Olbrychskiego Wyszedł z dołka i zaczął dbać o siebie, jest w wyśmienitej formie artystycznej i, co mnie bardzo cieszy, wzmocnił się psychicznie i fizycznie. Jego gwiazda jest znów duża i świeci dawnym blaskiem.

Marian Rossa (najwszechstronniejszy polski sportowiec lat 60.): - Tak, było już wyraźnie widać, że zaniechał ćwiczeń fizycznych, które przecież towarzyszyły mu przez wiele lat kariery artystycznej. Jego sprawność była powszechnie znana, głównie z filmów. Miał wyjątkową smykałkę do sportu. Pamiętam, jak dawno temu próbował łapać pierwsze bakcyle z tej dziedziny. Opowiem ci, bo o tym nikt jeszcze nie napisał.
W połowie lat 50. Często przebywałem na zgrupowaniach kadry narodowej lekkoatletów w warszawskim AWF-ie. W hotelowym pokoju mieszkałem z takimi mistrzami, jak dyskobol Edmund Piątkowski i kulomiot Alfred Sosgórnik. Edmund był wtedy jednym z najlepszych dyskoboli na świecie, zaś Alfred liczącym się kulomiotem. Trenowaliśmy głównie na boisku, na którym często kręcił się nieproszony 13–letni chłopaczek, w okularkach. Zaczepiał Piątkowskiego, za każdym razem prosił o autograf i zadawał dziesiątki pytań. Mundkowi to przeszkadzało, bo nie lubił rozmawiać w czasie treningu, a tak w ogóle nie potrafił rozmawiać z dziećmi. Gdy tamten go „zaczepiał”, wtedy odsyłał go do mnie, a ja cierpliwie starałem się objaśniać mu zawiłości rzutów dyskiem i kulą.
Małolat był wyjątkowo namolny, a ponieważ ja byłem bardzo zajęty treningiem, więc raz odpowiadałem na jego pytania, innym razem zwyczajnie go spławiałem. Nie zrażał się niczym! Za kilka dni powracał z nowym zapasem pytań. Ciekawiło mnie, dlaczego takie drobne dziecko upatrzyło sobie muskularnych sportowców. Nawet go o to zapytałem. On bez skrępowania odpowiadał, że najlepsi zawodnicy to siłacze i on sam też kiedyś takim będzie, chce trenować, ale najpierw musi dowiedzieć się, jak to robić.
Po kilku takich rozmowach z kandydatem na dyskobola miałem wszystkiego dość, więc zaprowadziłem go do trenera biegaczy juniorów, a on mu powiedział:
– Musisz jeszcze troszkę podrosnąć, wpadnij za dwa lata. Dopiero wtedy drobniutki chłopiec o imieniu Daniel obraził się i przestał nas nachodzić.
Minęło trzy, może cztery lata. Na naszym boisku zjawił się już wyrośnięty Daniel, w tych samych okularach i dalej chudzina, ale już śmiało powiedział, że chce uprawiać sport. Na razie będzie biegał, bo już wie, że do rzutów dyskiem jest jeszcze za mały.
Na początku regularnie trenował biegi. Wkrótce jednak zaczął opuszczać treningi i przestał przychodzić na zajęcia.
I znowu minął jakiś czas. Na basenie pływackim zaczepił mnie jakiś młody chłopak. Przedstawił się:
- Jestem tym małym, co chciał być atletą. Nazywam się Daniel Olbrychski. Nie uprawiam na razie wyczynowo sportu, ale będę grał w nowym filmie Andrzeja Wajdy „Popioły” razem z Markiem Perepeczką. I rzeczywiście tak się stało. Wkrótce wznowił treningi, ale teraz dla odmiany zaczął chodzić do warszawskiego klubu kulturystycznego „Syrenka”. Byłem tam, jak pewnie pamiętasz, trenerem i obydwaj rywalizowaliśmy w wyciskaniu sztangi stojąc.

Jan Włodarek: - Nasze treningi w dawnej „Syrence” dobrze pamiętam, opisałem je nawet na łamach „Kulturystyki i Fitness”.Czy to koniec opowieści o Danielu?

Marian Rossa: – Nie, opowiem jeszcze o „sportowej jeździe samochodem”, która wiąże się z kulturą fizyczną, bo przecież dobry kierowca to człowiek sprawny fizycznie i psychicznie, czyli psychofizycznie.

Jan Włodarek: - Zamieniam się w słuch, zaczynaj!

Marian Rossa: - Znajomość z Danielem stała się kumplowską. On był już znanym aktorem i właśnie wtedy zapragnął stać się wybornym kierowcą własnego samochodu marki „Reno 10”. Wcześniej poznał moje umiejętności na wspólnych wycieczkach moim sportowym samochodem „Tryumf”. Za każdym razem po zakończeniu jazdy był blady z emocji, tak mu się podobały moje „slalomy”. Muszę przyznać, że był pojętnym uczniem i szybko opanował podstawowe techniki, ale ciągle było mu mało. Koniecznie chciał też zostać mistrzem kontrolowanych poślizgów.
Pamiętam, że była jesień, słoneczna i sucha, więc mu powiedziałem:
- Daniel, poczekajmy na śnieg, bo teraz nie ma na czym się ślizgać.
Pewnej nocy pod koniec grudnia, około godziny drugiej, wyrwał mnie ze snu uporczywy dzwonek telefonu. Co za wariat dzwoni o tej porze? Okazało się, że był to Daniel. Przypomniał mi, że obiecałem nauczyć go poślizgów.
- Pada śnieg – zawiadomił zdenerwowanym głosem - więc szykuj się, jadę do ciebie!
Pomyślałem, że żartuje wracając z jakiejś mocno przedłużonej kolacji. Na wszelki wypadek jednak wstałem z łóżka i zacząłem spacerować po mieszkaniu. W kilkanaście minut później usłyszałem dzwonek do drzwi. Na nic zdały się moje tłumaczenia, że jest noc, że jestem śpiący i jest zimno. Daniel był uparty i w końcu postawił na swoim. Za dwa tygodnie jedzie samochodem do Zakopanego, a tam leży dużo śniegu i jest lód, więc po takiej nawierzchni trzeba umieć z fasonem zakręcać. Podobno znanemu już aktorowi inaczej zakręcać nie wypadało.
Pojechaliśmy pod Pałac Kultury, bo tam o tej porze na dużym i pustym placu były znakomite warunki do ślizgania się samochodem. Jeździliśmy aż do świtu. Po lekcji instruktażu Daniel sam próbował kręcić „bąki” w lewo i w prawo. Wychodziły mu całkiem dobrze. Był bardzo zadowolony i sam się pochwalił, że już opanował nowe techniki i jest doskonałym kierowcą, a w związku z tym sam wykona jakiś „piruet”.
Niestety, przedobrzył. W chwilę później, wykonując ostatniego „młynka”, ostro przydzwonił w barierkę. Był „filmowy” huk, a samochód nadawał się już tylko do roboty u blacharza.
Następnych lekcji już u mnie nie pobierał. Za korepetytora wybrał sobie wyczynowego rajdowca i po kilku lekcjach ruszył swoim autkiem w góry. Tak się złożyło, że w tym samym dniu, śladem Daniela, ruszył mój inny znajomy, w ramach wycieczki pracowników Polskiego Radia. Po kilku godzinach monotonnej jazdy, już w górskim krajobrazie, pasażerowie autokaru, wyglądający przez okna, zastygli w zdumieniu i przerażeniu. W poprzek szosy leżało auto na dachu, koła ładnie się kręciły, a z rozbitego wraku sprawnie i bez szwanku wyczołgał się popularny już aktor.

Jan Włodarek: - Tamtego dnia poślizg się nie udał, ale później Daniel miał coraz lepsze i większe samochody i nie słyszałem, aby przy kręceniu młynków postawił samochód kołami do góry.

Marian Rossa: - Warto przypomnieć, że w tamych latach w samochodach nie było pasów bezpieczeństwa, więc takie wyczyny groziły ryzykiem przerwania kariery artystycznej.

Jan Włodarek: - I słusznie. Podobno, gdy ukradziono mu Mercedes 600, Daniel, już opanowany psychicznie i sprawny fizycznie, zdenerwował się tylko odrobinę.

Marian Rossa: - No, czas na mnie. Muszę wracać do domu, a na drogach ślizgawica. Jak to dobrze, że samochód zostawiłem przed domem! Idę piechotą.

Autor: Jan Włodarek 10.05.2007 r.
Rej.735/J.W. - 67/2013.08.17/JWIP.PL
Aktualizacja: 2013.08.17, godz. 15:20