Jan Włodarek i Przyjaciele

Strona Główna

Nasz program

O nas

Forum

Galeria zdjęć

PIONIERZY

Kontakt

Artykuły:

Statystyka

Odwiedziło nas:
10042558
osób.

Oni są z nami:

Zaprawa bokserska. Autor:P.K. Mizerski

Leszek Drogosz, bokser, podopieczny Feliksa Sztama. Trzykrotny mistrz Europy (1953,1955, 1959).Trzykrotnie startował W Igrzyskach Olimpijskich (brązowy medel w Rzymie 1960 r.). Ośmiokrotny mistrz Polski. od 1954 r. w wadze półśredniej).
Fot. Józef Krzywdziński, z arch. Stanisława Zakrzewskiego.

Od JWIP.PL W 1958 roku na łamach listopadowego wydania miesięcznika „Sport dla Wszystkich” został wydrukowany artykuł znanego trenera pięściarskiego mgr Mizerskiego o zaprawie bokserskiej. Artykuł ten spotkał się z dużym zainteresowaniem czytelników, również ze strony osób uprawiających sporty siłowe, w tym kulturystykę. Trzeba przypomnieć, że od połowy lat 50. polskie pięściarstwo przewodziło w Europie, a system szkolenia bokserów wymyślony przez Feliksa Sztama sprawdzał się na mistrzowskich zawodach. W ówczesnych czasach cały kraj cieszył się z osiągnić podopiecznych Feliksa Sztama. Modna była nauka szermierki na pięści.
Obecnie Polski boks prawie nie istneje. Potwierdzeniem tego stanu mogą być wyniki naszych bokserów na igrzyskach w Pekinie. Jerzy Kulej - dwukrotny mistrz olimpijski w boksie, powiedział: " trener naszych bokserów do szkolenia zawodników się nie nadaje. Podobnie jak wielu innych trenerów naszych olimpijczyków".

Redakcja „SdW”, w której już pracował Stanisław Zakrzewski – Twórca naszej kulturystyki słusznie założyła ze artykuł trenera boksu zainteresuje tych czytelników, którzy zechcą nauczyć się boksowania, a polecane ćwiczenia będą uprawiać dla zdrowia, a głównie dla podniesienia sprawności fizycznej, dla przyjemności. Wiadomo i teraz, że umiejętność nawet topornego boksowania przez przewalistego i ociążałego atletę - dziś kulturystę - może się przydać do celów samoobrony.
Jak ćwiczyć, o tym niżej napisał trener Mizerski, a wcześniej tego on uczył między innymi dzieci, wśród których był 14 letni Janek, późniejszy silny kulturysta.

ZAPRAWA BOKSERSKA
Boks jest sportem trudnym; wymaga dużej pracy technicznej i kondycyjnej. Wszechstronna zaprawa obejmuje:

1) gimnastykę ogólną, 2) gimnastyka zwinnościowa, 3) technikę przygotowawczą, 4) ćwiczenia z użyciem przyborów bokserskich i skakanek, 5) walki z cieniem, 6) marszobiegi, 7) sporty uzupełniające.

Rozpatrzmy kolejno poszczególne elementy zaprawy i zastanówmy się, co przez nie zyskujemy.
Gimnastyka ogólna ma na celu harmonijny rozwój wszystkich mięśni szkieletowych. Dążymy do zlikwidowania wad budowy nabytych np. w szkole, a więc do wydłużenia mięśni przykróconych. Przez odpowiednie dozowanie ćwiczeń wzmacniamy te grupy mięśniowe, których siła potrzebna jest właśnie bokserowi, np. mięśnie pasa barkowego i brzucha.
Gimnastyka zwinnościowa ma na celu rozwinięcie szybkości i orientacji, a więc refleksu. Bez refleksu nie ma mowy o osiągnięciu poważnych sukcesów w boksie i dlatego na tego rodzaju ćwiczenia warto poświęcić więcej czasu. Na materacach możemy wykonywać różne ćwiczenia zwinności np.: przewrót w przód i w tył, stanie na głowie, stanie na rękach, skok tygrysi, przerzut bokiem (gwiazda) przerzut przez klęczącego w podporze itd.
Powoli ćwiczący dochodzą do wprawy i chętnie ćwiczą nawet trudniejsze elementy.
Technika przygotowawcza ma na celu przygotowanie i koordynację pracy poszczególnych grup mięśniowych przy wyprowadzaniu ciosów.
Jedynie w ciosy wyprowadzane z nóg, pasa biodrowego i barkowego dany osobnik wkłada całą siłę, jaką rozporządza. Ciosy proste ćwiczymy w małym rozkroku pamiętając, że cios rozpoczyna praca stopy, nogi, biodra, barku a dopiero ostatnia faza ruchu, rzut pięści, kieruje siłę w odpowiednie miejsce.
Ciosy sierpowe ćwiczymy z dość dużego rozkroku, mając ramiona ugięte w łokciach i zwrócone kciukiem nieco w gorę. W tej pozycji następują skręty tułowia, które wyprowadzamy od stopy, przy czym ruch płynie harmonijnie poprzez nogę, biodro bark aż do pięści. Głowa zostaje w miejscu, jedynie barki na zmianę zadają uderzenia.
Cios z dołu wyprowadzamy z tej samej pozycji nóg, z tym ze stopa nogi zakrocznej jest cofnięta za wykroczną. Ruch biegnie od stopy, a dopiero rzut ramienia kieruje siłę uderzenia z dołu ku górze.
Praca na przyborach w naszych warunkach sprowadza się do ćwiczeń przy worku, kukurydziaku i ze skakanką. Ćwicząc przy worku lub kukurydziaku należy widzieć w nich nie martwy przyrząd, ale żywego przeciwnika. Z przeciwnikiem tym walczymy, zadając mu wszystkie dozwolone ciosy, a siłę ich dozujemy, by od czasu do czasu strzelić bardzo mocno prawą czy lewą. Wtedy praca będzie bardziej celowa, przemyślana i da dobre wyniki.
Ćwiczenia ze skakanką to nie tylko wyrabianie spręzystości nóg, ale przede wszystkim intensywna praca narządów krążenia i oddychania. Skakanka z ciągłą zmianą tempa dostosowuje wysiłek organizmu do właściwej pracy podczas walki, w której przechodzimy ciągłymi zrywami od dużego wysiłku przy zadawaniu serii ciosów do zupełnego wypoczynku przy schodzeniu z linii walki lub tańczeniu zdala od przeciwnika.
Walka z cieniem stosowana jest w tym celu, aby pobudzić wyobraźnię ćwiczącego i zmusić go do ciągłego myślenia. Ćwiczący przerabia ciosy pojedyncze i seriami, obrony czynne i bierne z ciągłą pracą nóg. Należy pamiętać szczególnie o nogach, których praca zbliża lub oddziela od przeciwnika. Zbliża – kiedy atakujemy i zadajemy ciosy, oddala – kiedy nie przyjmując walki robimy odskoki czy zejścia, które niweczy atak przeciwnika.
Marszobiegi mają na celu podniesienie kondycji i szybkości, a więc usprawnienie pracy płuc i serca. Marszobieg prowadzimy w zależności od terenu. Idealnym terenem są ścieżki w lesie iglastym o pofałdowanej powierzchni. W czasie tej zaprawy musimy pamiętać o celu, jaki mamy osiągnąć: szybkość i wytrzymałość. Bokserom więcej jest potrzebna szybkość niż wytrzymałość, dlatego też więcej uwagi poświęcamy szybkości, przy wyrabianiu, której potęgujemy zresztą zapasy wytrzymałości naszego organizmu.
Pracę zaczynamy od ogólnego rozruchu, po czym następuje bieg wolnym tempem 200 – 300 m gimnastyka w marszu, sprinty 20-30 m powtarzane w zależności od wytrenowania ćwiczących, marsz i ćwiczenia uspakajające, gry i zabawy z dźwiganiem, mocowaniem, wspinaniem na drzewa, ćwiczenia zręcznościowe, znów sprinty do 15-20 m – wreszcie luźny swobodny bieg. Na zakończenie stosujemy kilka ćwiczeń wyprostnych. Jeśli dązymy do wyrobienia wytrzymałości, to po gimnastyce i marszu dodajemy 10-12 minutowy bieg w dość równym tempie, a dopiero po ćwiczeniach siłowych i zręcznościowych stosujemy kilka sprintów.
Sporty uzupełniające. Do sportów tych zaliczamy przede wszystkim wszystkie gry sportowe i lekką atletykę.
Z tych dwu grup najważniejsze znaczenie mają:
- koszykówka, wyrabia refleks i kondycję,
-piłka ręczna-kondycję i refleks,
- piłka siatkowa – refleks,
-piłka nożna – kondycję i częściowo refleks.
Z lekkiej atletyki ćwiczymy sprinty, ale nie na pełnych dystansach. Ograniczamy się do startów i biegu 20 – 30 m. Pchnięcie kulą wzmacnia grupy mięśniowe potrzebne do zadawania ciosów, oszczep potęguję szybkość i siłę ciosu, dysk- siłę i orientację. Rzuty ćwiczymy na zmianę i jedną i drugą ręką, bo walczymy zadając ciosy z obu rąk.
Skoki zwiększają skoczność, zręczność i sprężystość. Odbicie ćwiczymy kolejno z obu nóg. Biegi długie wyrabiają wytrzymałość. Tak wygląda pokrótce zaprawa boksera.
Autor: P.K.Mizerski

Nie należy rozpoczynać treningu siłowego pod wpływem środków dopingujących i odurzających. Przed wykonywaniem opisanych tutaj metod treningowych i ćwiczeń należy się skonsultować z lekarzem. Autorzy i właściciel strony JWIP.PL nie ponoszą jakiejkolwiek odpowiedzialności za skutki działań wynikających bezpośrednio lub pośrednio z wykorzystania informacji zawartych na tej stronie.

Ostatnie Artykuły