U stóp Nemrut. Ok. godz. 2.30 w nocy, po trzech godzinach snu w Adiyaman (stolicy prowincji datującej swą historię od 3 tys. lat przed Chrystusem), rozpoczęliśmy etap wiodący ku poznaniu Antiocha i Nimroda. Czekały nas 82 km nocnej jazdy po pasmach gór Taurus, z mapą przy pomocy której i tak trzeba było poruszać się na węch drogami z gryzu - na których auto pływa jak deska surfingowa- prowadzacymi wyżej i wyżej, bliżej i bliżej tajemniczego szczytu, by wreszcie po nocnej wspinaczce w samotni jakby bez granic, w chłodzie i na wietrze... stanąć w otoczeniu ciemności na Ołtarzu Ognia (zespół świątynno-sepulkralny zaliczany do Światowego Dziedzictwa Ludzkości), na Nemrut Dag (2150m. n.p.m.) oraz by dotrwać do wschodu słońca, zapalającego ogień na Ołtarzu i kolejny, nowy dzień. Później, zwolna, należało chronić się przed udarem.
Po siedmiu godzinach - zejście ze szczytu, czas pożegnania we wczesne przedpołudnie, kiedy to już tej porze od upału skłaniało się ciało ku ziemi. Od tego momentu , za kilkadziesiąt minut miało nastąpić spotkanie z Tą, która oczekuje konsekwentnie na każdego z nas... w gorącu od którego powietrze falowało, zjeżdżając ścieżką dla osiołków, wąską jak to ścieżka, krętą jak nitka makaronu w zbyt małym tyglu zgubiłem hamulce. Oczekiwał nas lot w przepaść na najbliższym, pod kątem 180 stopni zawracającym zakręcie, widniejącym 10 metrów przed maską auta... To wszystko jedynie 150 km od granicy z Syrią.
Wrzesień 2004.

Fot. Dariusza Pacaka, dodana 7 grudnia 2009 r.


Turcja-Płd.-wsch. Anatolia
<< >>

Komentarzy: 0
Obejrzano: 3502