HISTORIA POLSKIEJ KULTURYSTYKI - ROK 1963

Czas szybko mija. Już szósty rok propagujemy na łamach „ Sportu dla Wszystkich” ćwiczenia, które opanowały młodzież. Setki tysięcy młodych ludzi wzmacnia się zyskując zdrowie, wielu z nich zasila dyscypliny sportowe, w których siła odgrywa niepoślednią rolę. Wydawałoby się, że ten kierunek ćwiczeń, wzmacniający naszą młodzież fizycznie i moralnie ( bo i na to są dowody), powinien znaleźć poparcie wszystkich czynników, zwłaszcza sportowych. A tymczasem tak nie jest.

Kulturystyka, przyczepiona do Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów, traktowana jest gorzej jak po macoszemu. Większość działaczy tego związku zasklepionych w trójboju ciężarowym, nie dostrzegając przydatności kulturystyki w podnoszeniu ciężarów, nie udziela jej najmniejszego poparcia. W budżecie Związku daremnie szukać jakiejkolwiek pozycji na kulturystykę. Nie przeprowadza się szkolenia instruktorów kulturystyki, mimo że stopień ten pragnęłyby zdobyć setki. Co więcej PZPC stawia opory w wydawaniu książeczek instruktorskich tym, którzy ukończyli przed dwoma lub trzema laty odpowiednie kursy?

Rygorem jest otrzymanie adnotacji Związku Okręgowego, a przecież wiemy, jak słaby poziom organizacyjny reprezentują niektóre związki na szczeblu okręgu i z jaką niechęcią, niekiedy zawiścią – patrzą na rozwijający się żywiołowo ruch kulturystyczny.

W kwietniu ubiegłego roku Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki ( odpowiednik dzisiejszego ministerstwa sportu - przyp. jw.), zlecił opracowanie statutu ogólnopolskiego klubu kulturystów. Statut opracowano i… sprawa ucichła. Kulturystyka podlega organizacyjnie bezpośrednio w dalszym ciągu Pplskiemu Zwiąkowi Podnoszenia Ciężarów i Kulturystyki.

Gdy kulturystyka zaczęła się w Polsce szerzej rozwijać, jednym z pierwszych naszych kroków było powołanie do życia Centralnego Ośrodka Kulturystycznego „Syrenka” w Warszawie. Tam miała się ogniskować praca szkoleniowa, stamtąd miały się rozchodzić na cały kraj instrukcje szkoleniowe, tam miano opracować wytyczne do ćwiczeń dla rożnych grup wieku itd. Ośrodek, choć do dziś nosi nazwę centralnego, zajmuje się wyłącznie ćwiczącymi, którzy muszą drogo opłacać (60 zł miesięcznie) możność ćwiczenia 3 razy w tygodniu po 120 minut.

O fanatyzmie, z jakim młodzież garnie się do ćwiczeń, świadczy:
1) Pokrywanie wysokich opłat za prawo do ćwiczeń ( w jednym z ośrodków samo wpisowe wynosi 200 złotych),
2) Zaopatrywanie się w najprymitywniejszy sprzęt do ćwiczeń, wykonanych własnym sposobem i uprawianie tych ćwiczeń często w najgorszych warunkach higienicznych ( w piwnicach, na strychach itd.),
3)Udział w zawodach, których zresztą jest u nas o wiele za mało, na własny koszt, co jest nie do pomyślenia w żadnej innej dziedzinie sportu.

Polska jak pierwsza z krajów demokracji ludowej (jest rok 1963- przyp. jw.), zaczęła lansować kulturystykę. Działacze za nią odpowiedzialni starali się ją skierować na właściwe tory. Powstała „polska szkoła”. Sadzać z poczynań Niemieckiej Republiki Demokratycznej, a zwłaszcza Związku Radzieckiego, znalazła tam zrozumienie i uznanie. Tam przystępuje się do sprawy kulturystyki bez uprzedzeń. Pracownik naukowy wychowania fizycznego w Moskwie, Morozow, przygotowuje specjalną publikacje z tej dziedziny, podobnie jak trener ciężarowców ZSRR, Kucenko, który sam przyznał, że oprze się o nasze materiały.

W wymienionych krajach prowadzi się doświadczalne zespoły kulturystyczne dla zbadania przydatności tych ćwiczeń do innych sportów. Organizuje się zawody kulturystyczne pod opieką lekarzy. A u nas?
Nie walczymy o wiele. Chcemy tylko utrzymać zdobytą już przodującą pozycję w kulturystyce. Potrzebna nam jest do tego zmiana oficjalnego stosunku do kulturystyki i otwarcia specjalnego ośrodka badań nad ćwiczeniami siłowymi.
Autor: Stanisław Zakrzewski (1907-1972). Artykuł z 1963 r., z materiałów autora.
Rej 133/ historia - 13 /02.09.2010 r.