Na początku lat 80. ubiegłego stulecia perspektywy rozwoju w kraju kultury fizycznej, a szczególnie rekreacji w środowisku ludzi pracy rysowały się na przyszłość w ciemnych barwach. I o tym jest mój artykuł pt. „Niektóre problemy kultury fizycznej w latach 1980 - 1982”, umieszczony w JWIP.PL.

Problemy do nie pokonania piętrzyły się wówczas między innymi przed Towarzystwem Krzewienia Kultury Fizycznej, w którym funkcjonowała kulturystyka rekreacyjna i wyczynowa, uprawiana w ogniskach zakładowych i miejskich.

Fatalna sytuacja ekonomiczna kraju, żywiołowo i nie do końca przemyślane działania wymuszone radykalną odnową również w kulturze fizycznej, wymagały konieczności dokonania szybkich zmian organizacyjnych i zasad finansowania kultury fizycznej, a szczególnie dotychczas wspieranej przez zakłady pracy. Pod koniec 1981 roku Niezależny Samorządowy Związek Zawodowy „Solidarność” oraz Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej, reprezentowane przez Mariana Błoniarczyka z Prezydium KKP NSZZ „Solidarność” oraz Andrzeja Piłata – prezesa Zarządu Głównego TKKF podpisał porozumienie, które zakładało współdziałanie tych organów oraz podległych im jednostek, głównie w zakresie rozwoju rekreacji fizycznej w środowisku ludzi pracy i rodzin pracowniczych.

Strony porozumienia przyjęły na siebie następujące zobowiązania ( podaję za redakcją „Rekreacji Fizycznej”, z 1981 roku).:
- NSZZ „Solidarność” powołując Związkową Organizację Kultury Fizycznej uznaje zakładowe ogniska TKKF za jej wyspecjalizowaną komórkę;
- zakładowe ognisko TKKF prowadząc działalność dla pracowników i ich rodzin realizować będzie program Związkowej Organizacji Kultury Fizycznej:
- TKKF prowadzić będzie na rzecz Związkowej Organizacji Kultury Fizycznej w środowisku pracy analizę potrzeb w zakresie działalności programowej;
- Związkowa Organizacja Kultury Fizycznej korzystać będzie z poradnictwa TKKF w zakresie szkolenia organizatorów i instruktorów dla potrzeb zakładów pracy;
- zakładowe ogniska TKKF uzyskiwać mogą środki na swoją działalność programową z działu usług związkowych Miejskiego Związkowego Klubu Sportowego „Solidarność”;
- NSZZ „Solidarność” w ramach zawartego porozumienia stwarzać będzie sprzyjające warunki do organizacyjnego rozwoju ognisk TKKF.

Wynik tego współdziałania był iluzoryczny, gdyż nie uwzględniały, że wkrótce nastanie okres transformacji gospodarczo – politycznej, a one zaczną szukając oszczędności i pozorować wspomaganie kultury fizycznej. o czym jest w wspomnianym moim artykule.
Po upływie następnych kilku lat nastąpiła globalna prywatyzacja zakładów pracy lub ich likwidacja, a tym samym rozpadły się zakładowe ogniska. Przerwany został strumień pomocy finansowej ze środków budżetowych na działalność statutową w tym na płace pracowników TKKF. Wynikiem tego większość statutowych ognisk ulegało likwidacji. Rozsypały się nadmiernie rozbudowane struktury organizacyjne.

Na przykład w Warszawie dzielnicowe Zarządy oraz Zarząd Stołeczny TKKF.
Z ognisk prowadzących zespoły ćwiczeń kulturystycznych istnieją jeszcze m.in.: „Syrenka”, „Herkules”, „Błyskawica”, „Grochów”, które nie mają własnych obiektów. Utrzymują się „na powierzchni” tylko z opłat pobieranych przede wszystkim od osób korzystających z siłowni. Zawęża to im spełnianie statutowych obowiązków sprowadzonych tylko do kulturystyki, jak również z wyjątkiem „Błyskawicy” uniemożliwia wyjścia z piwnicznych siłowni, w których są od ponad 45 lat. W innych miastach nieliczne siłownie TKKF są w podobnej sytuacji.

Można przyjąć, że od początku lat 90. Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej (które powstało w 1957 roku), stawało się stopniowo marginalnym stowarzyszeniem w krajowej kulturze fizycznej. Dziwnym trafem zbiegło się to z powołaniem związków sportowych: karate, skibobów, kulturystyki- sportów które był skupione w TKKF. A o tym, że 32 lata temu było wspomniane porozumienie w zakresie kultury fizycznej nikt dziś prawie nie pamięta. Może z wyjątkiem Mieczysława Borowego ówczesnego działacza ZSMP, długoletniego i panującego obecnie prezesa Zarządu Głównego TKKF oraz „aktywistów” tworzących akt porozumienia.
Autor: Jan Włodarek, luty 2013 r.
Rej.685./J.W. – 64/ 2013.02.09/ JWIP.PL
Aktualizacja: 2013.03.04/ JWIP.PL