Od dawna wiadomo, że systematyczny trening kulturystyczny, polegający tylko na wykonywaniu statycznych ćwiczeń siłowych, wpływa negatywnie na ogólną sprawność fizyczną, szczególnie młodego osobnika.

Już kilkadziesiąt lat temu „Ojciec” polskiej kulturystyki, Stanisław Zakrzewski, głosił w licznych publikacjach, „że ćwiczenia kulturystyczne są ważnym i cennym lekarstwem, ale źle i jednostronnie dawkowane mogą stać się trucizną”.
Również naukowy autorytet w polskiej kulturze fizycznej, profesor Teresa Wolańska, wypowiadając się na temat kulturystyki stwierdziła, że ćwiczący obok rozwijania masy mięśniowej i kształtowania siły winien pamiętać, że trening musi być uzupełniany elementami innych sportów, mających na celu kształtowanie wszechstronnego rozwoju fizycznego.

Do tego za Markiem Perepeczką (1942-2005) – popularnym aktorem teatralnym i filmowym, można dodać, że dla kulturysty, uzupełnienia ćwiczeń siłowych ćwiczeniami z innych dyscyplin sportu, jest niezbędne jak mycie zębów.
Dziś poglądy te korespondują z obecnym przekonaniem, że do ćwiczeń podchodzi się zbyt jednostronnie, myśląc tylko i wyłącznie o rozwoju mięśni. Ćwiczy się często w złych i dusznych pomieszczeniach, zaniedbując żywotną potrzebę przebywania na świeżym powietrzu. Nie dba się też o prawidłowe funkcjonowanie układu krążenia.

Koniec wiosny i lato to najlepszy moment do odmiany. Trzeba wyjść w plener i umiejętnie urozmaicić monotonię treningu. Do tego należy wybrać właściwe otoczenie, najlepiej wśród zieleni.

Kulturyści na ogół nie zdają sobie sprawy z tego, jakie korzyści zdrowotne może im dać włączenie do swojego treningu, ćwiczeń rozwijających ich cechy motoryczne. Zadowalają się ćwiczeniami siłowymi, dążąc za wszelką cenę do rozwoju umięśnienia.

Karykaturą kulturysty staje się – typowy „pakier”, który zmuszony podbiec kilkanaście metrów, np. do tramwaju, męczy się i poci. Pomimo tego, że jest „duży i silny”, to na drążku może podciągnąć się kilka razy. Katastrofą na ogół kończy się dla niego np. próba gry w siatkówkę lub zmagania z rywalami w innych dyscyplinach sportu, w których trzeba być zwrotnym, szybkim i mieć wytrzymałość.

Wielu z tych gigantów ma przykrócone mięśnie, „Zardzewiale” stawy i małą elastyczność wiązadeł. Sportowiec z takimi wadami nie ma szans na uprawianie wyczynowo większości dyscyplin sportu, choćby boksu, siatkówki, judo lub zapasów. W parze z tym idą inne obciążenia. Serce jest wielkości pięści, waży około 300 gramów, a musi zaopatrywać w krew człowieka np. o wzroście 175 cm i wadze 100 kg. W siłowniach większość ćwiczących oddycha zbyt płytko. Zamiast trzech litrów powietrza, jakie można pobrać przy prawidłowym wdechu, poprzestaje na jednym litrze, co może być wystarczające dla funkcjonowania organizmu, ale na pewno nie przy intensywnym treningu.

Przecież nie chodzi nam o to, aby być „przewalistym” i nieruchawym „kolosem”, ale bez względu na wiek – wszechstronnie wysportowaną i ładnie zbudowaną osobą, chcieć i móc czerpać radość z życia, rzadziej chorować i być bardziej odpornym psychicznie, na trudy dnia codziennego. Według dr Fritza Oelze, praktykującego w Niemczech, osoby przeplatające trening stricte kulturystyczne z ćwiczeniami ogólnorozwojowymi, mogą zwiększać swoją sprawność i utrzymywać ją nawet do 70 roku życia. Skandynawscy amatorzy – atleci, wszechstronnie wytrenowani, po 60 – ce, bez trudu wyciskają 150 kg i przysiadają z 200 kg ciężarem. U nas takie rezultaty to nieosiągalne marzenie większości ćwiczących dwudziestolatków.

Kto przeplata treningi siłowe np. jazdą na rowerze, ten dobrze wie, że to wyrabia kondycję, poprawia pracę serca i całego układu krwionośnego, a do tego dobrze dotlenia. O przyjemności, jaką czerpie się z jazdy rowerem, decyduje otocznie. Do pedałowania steramy się wybierać trasy krajobrazowe urozmaicone – drogi leśne lub wśród pól, wzdłuż rzek, zbiorników wodnych, itp.
Rower to pasja coraz większej liczby kulturystów. Wystarczy w niedziele wyjść na spacer na warszawskie nabrzeże Wisły, aby ujrzeć cyklistów wyróżniających się atletyczną budową. Można ich spotkać również na leśnych ścieżkach Puszczy Kampinoskiej i innych pól i lasów.

Marek Perepeczko, dobrze zapowiadający się koszykarz i judoka, a w latach 70 – tych kulturysta, zachęcony przez Daniela Olbrychskiego, przez kilkanaście lat jeździł na rowerze i to na dalekich trasach. Z roweru, od wczesnej wiosny do późnej jesieni, korzysta też Bogusław Krydziński. Przed pracą trening kulturystyczny, a wieczorem 20, 30 – kilometrów rowerowe rajdy na trasach leśnych okolić Sztokholmu. Przez cale lato z rowerem nie rozstaje się Jerzy Pachocki, czołowy kulturysta lat 60 –tych, obecnie trenujący w kulturystycznej „Syrence”.Trzeba też wymienić Krzysztofa Górnickiego - instruktora kulturystyki, który od ponad 20 lat, "pedałuje" każdego dnia, bez względu na pogodę

Modne jest też wieczorne bieganie. Regularnie biega Józef Radziwiłko, weteran i mistrz lat sześćdziesiątych. Edward Misztal, były super – glina i znany antyterorysta. Nie każdy jednak może biegać. Szczególnie osobnicy o dużej wadze, co niestety dotyczy większości kulturystów. Oni powinni jeździć rowerami lub uprawiać marsz przeplatany truchtem, zwłaszcza latem.
Autor Jan Włodarek maj 2000 r.
Rej.558./ J.W. - 48/JWIP.PL
Aktualizacja 2012.04.29, godz.21:05